Israel 6

Goed, het einde begon toch echt in zicht te komen met onze reis richting het meer van Galilea. Eerst moesten we de bus nemen naar Jeruzalem en daarna naar Afula, want een rechtstreekse verbinding was er niet.
De laatst genoemde bus was vooral afschuwelijk voor Benjamin. De enigszins opgeblazen kerel naast hem maakte het er niet beter op. Natuurlijk was het voor niemand een pretje, maar we hadden geen keus. Die avond moesten we toch echt in Nazareth komen, waar een kamer op ons wachtte in een hostel dat volgens Esther helemaal geweldig was.
Vanuit Afula moest een taxi ons brengen, maar de chauffeur bleek de weg niet te weten en was waarschijnlijk ook analfabeet. Zo belandde we nadat hij tweemaal de weg had gevraagd en uiteindelijk het hostel maar gebeld had met Benjamins mobiel op een rustig pleintje in de oude stad.

Daar kwam een knappe joodse jongeman met zijn vriendin in zijn kielzog ons het hostel wijzen. Hij vond me stralen en eiste dat hij mijn tas mocht dragen, gemeend of niet, hij kon niets meer fout doen. Via kleine steegjes leidde hij ons naar een prachtig pittoreske Arabisch hostel. De rust en romantiek werden alleen genuanceerd door de vele stemmetjes van de kinderen die er met hun ouders logeerden.

Onze kamer bleek bovenaan een trap te liggen, afgesloten met ouderwetse deuren en voorzien van een geweldig uitzicht. Met één blik op het prachtige plekje was de vervelende busreis vergeten en we hadden ook nog eens beschikking over een klein en schoon badkamertje!
God woont niet in Frankrijk zei Benjamin en ik kan het niet beter zeggen.

Om toch nog iets van de namiddag te maken hebben we de kerk bekeken op de plek waar Maria gewoond zou hebben en de komst van Jezus aan haar zou zijn aangekondigd. Sereen en mooi. Verder dwaalden we door de straatjes van Nazareth en vonden we rust in ons kamertje.

Dankzij wireless internet, Bengamons laptop en skype kletsten we meer dan een half uur met Marijke, al weet Benjamin daar dankzij de halve liters bier weinig meer vanaf. Met de kaarsjes aan en vleermuizen die voor ons raam op insecten joegen was het even het mooist plekje op aarde.
Ga er vooral eens heen, maar ik ga niet met je mee. We hebben namelijk afgesproken dat dit ons plekje blijft en dat we er alleen samen naar terug zullen gaan. Een romantische belofte op een romantisch plekje.

Voor het eerst sliepen we allebei heerlijk.
Met alle ramen open en zonder mijn gesnurk.

Israel 5

Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik alweer twee dagen terug in Nederland. Vol veel mooie nieuwe indrukken, maar ook vol gemis. Mijn vlam heb ik namelijk helaas daar moeten laten. Hij blijft nog twee weken, dus het is echt overschakelen van 24x7 naar bijna geen contact. Ook al ben ik dan terug, ik heb nog genoeg te vertellen. Ik ga dus alsnog over de laatste dagen in Israël schrijven.

Op donderdag besloten Benjamin en ik om met onze kersverse Duitse vrienden naar een spa te gaan langs de dode zee. Het beloofde een fijn ontspannen dagje te worden na intensief toeristje spelen, maar we konden het niet laten toch nog even iets te gaan doen voor we de bus namen.

Zo liepen we al om acht uur ’s ochtends naar het natuurreservaat in de oase naast ons hostel. Het mocht dan nog vroeg zijn, de zon brandde toch al flink. Eenmaal daar werden we na een paar meter al begroet door een soort hamsters die in de bomen zaten te eten en geitjes die overal rondsprongen. Echt bijzonder hoe een stukje woestijn zo vruchtbaar kan zijn, want uit het niets liepen overal beekjes en watervalletjes. Hoe hoger we kwamen hoe groter ze werden en uiteindelijk konden we illegaal nat worden onder de grootste waterval, genoemd naar koning David. Hij zou zich namelijk in dit rotsachtige gebied verscholen hebben, duizenden jaren geleden.
Het was kort maar krachtig en na een uurtje zaten we verfrist met Esther en Stefan in de bus. Ze waren allebei al hilarisch gebleken en dat hield aan, dus we hadden de grootste lol.
De spa bleek een soort sauna van opzet, met zwavelbaden en douches, de mogelijkheid je met modder in te smeren, te zwemmen in zoet water en een treintje dat pendelde van en naar de dode zee.
Het omkleden tussen vooral veel oude mensen van je eigen sekse was voor sommigen (ik noem geen namen hoor Ben) even slikken, maar het werd een heerlijke middag. 1 keer een modder deken vond ik meer dan genoeg, maar voor Stefan was het eerder noodzaak dan een grappige ervaring. Hij heeft namelijk psoriasis en baden rond de dode zee is ideaal om daarvan te genezen. Helaas moet je dat dan wel een maand lang drie keer per dag volhouden en daarvoor had hij het geduld niet. Met een beetje aanmoediging van Benjamin was hij wel voor een twee keer te porren en konden Esther en ik lekker roddelen..
Hoewel we eigenlijk nog grote plannen hadden was het wel erg lekker onder de palmbomen en zo vloog de dag voorbij. ’s Avonds gingen we langs de kibboets om gratis te internetten en kwamen bij de hostel om te ontdekken dat er weer een middelbare school was neergestreken. Geheel illegaal zouden Benjamin en ik bij Stefan en Esther blijven bivakkeren omdat er toch meer dan genoeg ruimte was. In eerste instantie konden we wel lachen om de tieners. Ditmaal waren ze Arabisch en speelde op trommels terwijl ze erbij zongen. Een stuk leuker dan de vroegrijpe meisjes van de nacht ervoor.
Zoals Scherp al aangaf is Israël een dubbel land, aan de ene kant deels orthodoxs, maar blijkbaar verwesterd de jongere generatie erg snel. Dat is te horen aan de muziek en te zien aan de kleding van de meisjes. Toch zijn ze weinig gewend, want toen ik met Benjamin een tijdje stond te zoenen werden we achtervolgd door de pubertjes die het maar wat interessant vonden. Niet té vervelend overigens.
Die nacht werd er weinig geslapen. Door de enorme herrie van de kids, maar ook door de krekel die na uitvoerig onderzoek van Benjamin in onze kamer bleek te zitten. Enigszins gebroken werden we wakker, vastbesloten om nu wel verder te reizen. Als was het nog zo gezellig met de Duitsers die nog een paar dagen spa in het vooruitzicht hadden.
Na lang aandringen kregen zij een tweepersoonskamer waar ze minder last van de kinderen zouden hebben. Een schattig kamertje waarin zich volgens ons nog leuke dingen hebben afgespeeld, maar met zekerheid kunnen we dat niet zeggen. Toch maar even mailen, ik hou jullie op de hoogte..

Gemis

Je krullen moeten missen
als ik wakker wordt
Net als je kussen
en je zeven dagen baard
Achtergelaten ver hier vandaan

Meer nog het gemis
in mijn hart
Elk moment met je delen
onze dromen
Die we alvast in woorden
uit lieten komen

Bedenk je niet en kom bij me terug
Met dezelfde liefde in je ogen

Israel 4

Dag 3. Afscheid van Jerusalem, ik heb natuurlijk maar een week dus we moeten echt door. Uitchecken bij het Citadel, waar we het ondanks de ‘shabbyness’ wel naar ons zin hadden. Onderweg naar de bus ontmoette we voor het laatst de koopman die op de trap naar het hostel dagen op ons zat te wachten. Of we geen kopje thee met hem wilden drinken. Met excuses maakten we er ons vanaf en dat gaf me toch een dubbel gevoel. Hoeveel moeite was het geweest om wel even te gaan zitten? Enfin..
Voor het eerst de bus in. Ik had een beetje angst verwacht, maar het voelt zo ver van je bed dat er wekelijks bussen de lucht in gaan dat het voelde als een busritje zoals alle anderen.
Het busstation van Jerusalem is erg groot. En erg goed bewaakt, je moet door een poortje en daarna gaat je bagage ook nog eens door de rontgen. Het is enorm modern en voor het eerst voelde ik me niet te bloot of te westers gekleed. Toch prettig.
Tijdens de busreis naar Ein Gedi (bij de dode zee) zat er een heel aparte jongen schuin achter ons. Een revolver in zijn achterzak (erg gewoon hier) maar ondertussen zat hij zijn nagels te vijlen!! Benjamin maakte grapjes dat hij ze misschien ook zou gaan lakken. En jawel, een paar minuten later zat hij te lakken en zijn vingers droog te blazen.
Mannen zijn in het oosten veel vrijer met elkaar, lopen hier gewoon hand in hand. Alsof ze geen idee hebben van het bestaan van homoseksualiteit. Veel prettiger dan de macho mannen in Nederland die elkaar niet durven aanraken.
Ik had verwacht dat Ein Gedi een stadje zou zijn, maar het is een oase waar een hostel bij gebouwd is en een eindje verderop ook een kibboets. Eigenlijk is het al in de woestijn en vlak naast de dode zee, waar overigens altijd een soort mistige waas over hangt.

Als we aanbellen zegt een vrouw eerst dat ze geen kamers hebben, maar na wat aandringen is dat ineens wel het geval. Typisch Israelisch volgens Benjamin. We leggen onze spullen in een kluisje en lopen door de brandende zon naar het strandje aan de dode zee. Was is het hier toch heet! In Jerusalem koelt het ’s nachts nog af, maar op het laagst gelegen punt ter wereld (400 meter onder zee niveau) blijf het een graad of 30.
Ik heb trouwens voor het eerst kamelen irl gezien hier. Echt grappig, ze grazen gewoon langs de weg. Benjamin en ik wachten nog steeds op een waarschuwingsbord daarvoor, want we fotograferen vreemde borden.
Okay, de dode zee. Wat was ik blij dat ik geen wondjes had, want al dat zout! Het was een leuke ervaring om rond te dobberen, maar je moet goed uitkijken want als je het in je ogen krijgt doet het ontzettend zeer. Een moeder met erg jonge kinderen trok zich niets van hun protesten aan en droeg ze spartelend de zee in. Zelfs de oudste die een wond op een knie had en huilde van de pijn. Wat heeft het nu voor zin om een kind van vier dit op te dringen?!
De dode zee was wel lekker verkoelend en vooral de zoete douche daarna. Met biertjes en cola’s hebben we nog een tijd op zitten drogen. Totdat het iets minder heet werd en tijd om te eten in de hostel. Onze kamer bleken we te delen met een erg grappige Duitser, Stefan. Hij konden het meteen goed vinden, al is het ook een vreemde snuiter. Hij had net een meisje ontmoet dat ook uit Berlijn kwam en zo ontstond een leuk groepje. Veel gelachen vooral. Ook om de schoolkinderen die op schoolreisje waren in Ein Gedi. Pubertjes van ongeveer vijftien met jeugdpuistjes en beugels, maar de meisjes waren zeer schaars gekleed voor Joodse dames.
Ze bleken van een military school te zijn, waar ze leren voor een technische baan in de luchtmacht. Wel een vreemd idee als je ze tekeer hoorde gaan en zag dansen tijdens disco. Wel komisch overigens. Hun escorte bestond uit achttien jarigen met automatische geweren om hun schouder.
Dit klinkt misschien erg vreemd, maar is hier verplicht om gewapende bewakers in te huren als je met een groep bent. Daarmee verdienen de jonge dienstplichtigen een centje bij. Hierover nog een leuk verhaal, maar ik schrijf al zoveel!
Dag vier gaan we doorbrengen in een Spa aan de dode zee. Het schijnt daar heel relaxt te zijn. Na een paar dagen van geschiedenis achtervolgen hebben we daar wel zin in.

Israel 3

Alweer dag drie, helaas geen internet hier.
Ik wil zoveel vertellen dat ik niet weet waar ik moet beginnen! Ten eerste, ik heb het ontzettend naar mijn zin en heb nog geen ruzie gemaakt met Benjamin. Zijn beste vriendin voorspelde volgens mij iets anders, maar ik denk niet dat we elkaar goed dwars kunnen zitten. Samen vinden we alle juiste plekjes en we zijn nog lang niet uitgepraat.
Okay, eerst maar even een opsomming.

Dag 2. Na een heerlijk ontbijt in de oude stad hebben we een tweede poging aan de Via Dolorosa gewaagd. Dat is volgens de kerk de route die Jezus gelopen heeft met zijn kruis, van het paleis van Pontius Pilatus tot de schedelberg Golgatha waar hij gekruisigd schijnt te zijn. Dit keer vonden we het wel, met een beetje hulp van een man die onze gids probeerde te worden. De eerste dag overkwam ons dat ook al en schold de man ons uit voor ‘flees from the street’ toen we weigerden. Deze man was vriendelijker.
De route is op zich interessant om een keer te doen, maar niet geweldig. Er zijn zoveel winkeltjes dat je goed moet zoeken naar de volgende van de dertien punten (veroordeling, het kruis op zijn rug, Jezus valt de eerste keer etcetc.)
De route eindigt in de grafkerk, waar Golgotha zou zijn geweest en volgens de katholieke kerk ook het graf waar Jezus in gelegd is. Eigenlijk zijn het meerdere kerken en delen van oude kerken onder een dak. Vooral rommelig en kleurrijk, maar het deed me niet zoveel. Benjamin vond het nep aandoen en ik kan me daar wel in vinden. Het is een symbolische plek, maar het voelt niet als een historische plaats.
Op aanraden van mijn moeder zijn we daarna naar de graftuin gegaan, andere koek!! Erg mooi aangelegd, rustig en indrukwekkend. Het is veel aannemelijker dat Jezus hier begraven werd. Vanuit een verhoging is een heuvel te zien die ontzettend op een schedel lijkt, bovendien werd Jezus begraven in een tuin naast de schedelplaats. Daar komen nog andere dingen bij, zoals de rijke eigenaar van de tuin en het soort graf. Uitgehouwen uit steen en met veel tekenen er omheen die wijzen op bezoeken van de eerste christenen. Het graf zelf lijkt erg klein, maar schijnt voor die tijd juist groot geweest te zijn. Een goede tip van mijn moeder dus!
Een spirituele ervaring was het niet, maar het was erg rustgevend en andere mensen waren er wel emotioneel onder. Zoals de groep Aziatisch ogende mensen die een dienst hielden in de tuin.
Als laatste zijn we naar de olijfberg gelopen, een flink eindje zo aan het eind van de dag. Eigenlijk hebben we het tot de tweede dag vol gehouden om alles te voet te doen, erg sportief al zeg ik het zelf.. bovendien zie je zo veel meer.
Wist je bijvoorbeeld dat er erg veel gevliegerd wordt door kinderen in Jerusalem? Of dat getrouwde Joodse vrouwen ook hun hoofd bedekken? En dat Islamitische kinderen brood met kruiden verkopen (kinderardbeidbrood volgens Bengamon)?
De olijfberg was op zich mooi, vooral het uitzicht vanaf de joodse begraafplaats en de wetenschap dat hier Olijfbomen groeien die er al stonden toen Jezus er ooit verraden werd. Als je naar Jerusalem kijkt dan zie je toch een bijzondere stad, boordevol geschiedenis, een gewelddadig verleden, veerkrachtig, maar drijvend op geld van buitenaf om in stand te blijven. Jezus huilde ooit om Jerusalem, misschien omdat hij zag hoeveel verscheurdheid en dubbelzinnigheid de stad kenmerkt. Gekleurd en gebrandmerkt door de geschiedenis. (gewoon manisch depressief zegt Benjamin..)

Israel 2

Benjamin keek vertederd naar me na het opstijgen, waarschijnlijk omdat ik het met half open mond in me op had zitten nemen.. leuk hoor, vliegen!
Om een uur of twee landden we op Tel Aviv. We bleken daar een soort taxi busje te kunnen gebruiken om naar Jerusalem te komen en zo stonden we midden in de nacht bij ons hostel, Citadel.
Op de bank lag een man te slapen, dus we hebben een tijdje half zitten slapen. Toen iedereen ontwaakte bleken we tot 10.30 te moeten wachten met inchecken, dus we gingen de stad in. Moeilijk om in een paar woorden uit te leggen, maar ik zal het proberen. Vies, pitoresk, druk, kinderrijk, teleurstellend, mooi, kortom een overweldigende ervaring.
Het oude centrum is erg klein, dus konden we met gemak naar de klaagmuur wandelen. Toch is het vreemd, mensen die bidden bij een muur die ooit aan de tempel behoorde. Veel orthodoxe joden. De vrouwen met bedekte hoofden en lange rokken, de mannen met gewaden en gebedsriemen om hun hoofd en armen.
Een vrouw sommeerde mij al snel om mijn schouders te bedekken. Dat was al het geval, maar natuurlijk deed ik ook een vestje aan. Oud Jerusalem is een vreemde wereld, als vrouw voel ik me er niet op mijn plaats. Als je niet compleet bedekt bent voel je blikken die je niet verdiend, want waarom mogen vrouwen hun schoonheid niet tonen?
Ik ken het antwoord wel, bescheidenheid etcetc, maar toch. Het voelt als een ongelijke samenleving.
De mensen in het centrum zijn veelal stinkend rijke Amerikanen die zich alleen op het geloof richten en door joden in het buitenland onderhouden worden. Huisjes van 30 vierkante meter kosten hier ongeveer 2 miljoen...
Enfin van de achtergrond weer naar het toerisme, we hebben dus de klaagmuur gezien, langs de muur rond de stad gewandeld, een poging gedaan de lijdensweg van Jezus te lopen (ontzettend druk bezet met een Islamitische markt). Verder vooral rondgelopen en gezocht naar nieuwe sites. Helaas was de graftuin dicht.
Verder ook veel sfeer opgesnoven, overal kleine kinderen, rommeligheid, kleurige markten en bagels (ja die komen uit Israel!) het was een goede dag.

O,ja onze slaapplek, een klein hostel in het midden vd stad met een geweldig uitzicht vanaf het dak. Muf koel en gebouwd als een grot in de rotsen. Een bijzondere plek.
Morgen gaan we alsnog naar de graftuin, de grafkerk en de olijfberg. Genoeg te doen dus! Het is heerlijk weer dus we overleven het wel..
Benjamins haren zitten nog op hun plek ;-)

Israël 1

Kwart over zes in Jerusalem..
Benjamin staat zich te verslaven in de frisse lucht, terwijl we wachten tot hier iemand wakker is. Cital del hostel..
Een slapende jongen op de bank, het ligt in een grot.. mooi!
Goed gevlogen trouwens, wel gefouilleerd, oog blijkbaar toch niet onschuldig.
later meer!

Kus

Taal van je hart

In je woorden lees ik mezelf
Al spreken we een andere taal.

Ooit zei een wijs man tegen mij (als hummel) dat ik een schatkistje was. Dat ik gaf aan iedereen die in mijn rijkdom wilde delen, maar wel steeds leger werd.
Het waren profetische woorden waar ik met regelmaat aan terug denk.

Ik verlangde naar de persoon die ik niet weg kon jagen met mijn echte ik en met wie ik mijn rijkdom aan liefde kon delen. Niet alleen geven, al maakte ik mezelf wijs dat ik daar tevreden mee moest zijn.

Nu ben jij hier, of je blijft valt nog te bezien, maar ik hoef niet alleen meer te geven. Ik voel me bemind, in je armen voel ik me aangenomen.
Jij hebt ook oprechte liefde gemist. En ik ben er nu om je die te geven, om de taal van je hart te leren. Al zal ik de taal van je mond soms niet verstaan.

Voorbij pijnlijke voeten!

Nooit meer kapotte tenen, een bloederige hiel, brandende voetzolen, ingegroeide teennagels of uitgerekte enkelbanden.. willen we dat niet allemaal?
Misschien waren ze dan prijzig, ik doe ze nu zelfs binnenshuis niet meer uit. Zo heerlijk zijn mijn sandalen. Ik weet nog goed hoe ik Vratislav uitlachte toen hij in Nederland rondliep op de zijne, maar sinds gister ben ik om en bekeerd. Het voelt als lopen op tapijt zei hij ooit en had gelijk. Nog nooit heb ik zulke fijne schoenen gehad. Misschien zijn ze niet zo mooi, maar wel ontzettend praktisch.
Kortom, vooral een oproep aan de vrouwen.. zet het gevoel opzij dat je schoenen beeldschoon moeten zijn en martel je lieve voetjes niet langer. Koop sandalen!

Natte beestjes en BBQ

Het zou de laatste mooie dag worden (for now) dus ik was erg blij met mijn kantoorloze vrijdag. Nog wat gewerkt aan een paar verhalen, maar ook mooi de tijd om op te ruimen en om mn caafjes in bad te stoppen. Geen gewoonte van me, maar ze roken niet zo fris.. Bovendien geef ik toe dat het ook wel een schattig gezicht is, zo'n nat beestje. Ze genoten van het warme water en schudden zich natuurlijk af en toe lekker uit mijn richting op ;-)

Met Lisette heb ik een mooie ronde gemaakt langs de drie supermarkten in onze buurt. De ene had geen lekker wijn, de ander niet haar lievelings Olijven, bij de derde eigenlijk sowieso bijna niets.. We hebben er een uurtje over gedaan om voorraad voor de geplande BBQ in te slaan. Uiteindelijk liep ik met het boodschappen wagentje over straat, want ik had geen zin in de hobbels in de stoep.

Misschien is het handig om eerst even uit te leggen dat Lis haar heerlijke dakterras in besloten had te wijden met een kleine BBQ, wat van haar vrienden, een zwembad(je) en heerlijk weer. Vooral dat bad was de slagroom op de taart, al duurde het even om hem te vullen.. Wiskunde lerares Lis had uitgerekend dat we 30 keer moesten lopen om hem te vullen, maar dat bleek 300 keer. De inhoud was namelijk 3 kub :-) Toen maar even de tuinslang van de buren geleend dus.
Verder was het extreem geslaagd, heerlijk weer, lekker eten en toen iedereen een beetje afdroop om de vuurkorf en smeulende BBQ met gitaar liedjes zingen. Ouderwets gezellig zeg maar, al was het jammer dat sommige mensen er maar kort waren en anderen niet in hun element. Je kunt niet alles hebben blijkbaar.


Nog een week en dan stap ik op het vliegtuig! Voor die tijd zal ik laten zien wat we willen gaan doen en ik maak natuurlijk veel foto's!

In het diepe

Vertrek:
Van Amsterdam (Schiphol) naar Tel Aviv-Ben Gurion International
Vluchtnummer
KL0461
Vertrektijd
21:00 Za 20 Mei 06
Aankomsttijd
02:25 Zo 21 Mei 06

Retour:
Van
Tel Aviv-Ben Gurion International naar Amsterdam (Schiphol)
Vluchtnummer
KL0462
Vertrektijd
05:30 Za 27 Mei 06
Aankomsttijd
09:30 Za 27 Mei 06

Voor vorige week snapte ik nooit waarom vrouwen vaak pas na drie maanden vertellen als ze zwanger zijn. Nu wel.
Soms ben je bang dat iets verdwijnt door het alleen maar uit te spreken. Is het nog erg kwetsbaar en nieuw (mijn vlam heeft een hekel aan het woord pril).
We hebben er zelf eigenlijk nog amper een naam voor, dus de beslissing van een week vakantie samen is een heftige. Een sprong in het diepe, zeker voor deze control freak die nog nooit gevlogen heeft en tot nu toe weinig gereisd..
Ik ben erg benieuwd hoe het zal lopen en geloof eigenlijk nog amper dat we over tien dagen vertrekken. Ik ben nog niet eens gewend aan deze gevoelens!

Monkeys and Guinea Pigs

Bewogen week, afl. Joegoslavische moeder

Het was een mooie zonnige dag toen ik bij haar aanklopte, een dag die ik liever op het strand had doorgebracht, of nog liever in de armen van mijn vlam.
De straat waarin ze woonde was levendig, vol met moderne Marrokaanse meiden met hoog water broeken en navelpiercings, puberjongens op scooters en blanke meisjes die zwart wilden lijken.
Aan de ene kant van de wijk flats en aan de andere kant de rijtjeshuizen waarin Eva woonde. Haar jongste had ze in haar armen toen ik aanbelde, een mooie baby met grote donkere ogen waar een licht angstige blik in lag. "Ze is een beetje bang voor vreemden" legde Eva uit en toen we daar allebei om moesten lachen begon Lela als bevestiging te huilen.
In de woonkamer viel meteen een gigantische flatscreentelevisie op, veel franje die Nederlanders kitsch zouden noemen en twee knalroze slippertjes op de vloer. Duidelijk van haar oudste dochtertje.
Terwijl ze Lela de fles gaf praatte we over haar kindertijd in Bosnië, de granaten in de tuin en de verschillende bevolkingsgroepen die naast elkaar woonden en ineens vijanden werden. Hoewel ze er weinig van begrepen had maakte dit natuurlijk wel indruk op haar.
Nu was ze 25 en moeder van twee kinderen, de oudste was inmiddels drie. Ondanks haar leeftijd was ze blij met haar leven. "Toen ik mijn man ontmoette wisten we binnen een week dat we wilden trouwen en direct daarna raakte ik zwanger. Het ging allemaal heel snel, terwijl dat nu echt een uitzondering is in Joegoslavië. Ik wilde nog niet zwanger worden, maar Ariajanna was erg gewenst. Na haar geboorte wist ik ook dat ik op korte termijn meer kinderen wilde. Zodat er weinig leeftijdsverschil is."
Haar man kwam pas na de geboorte van Ariajanna naar Nederland en spreekt nog bijna geen Nederlands. Daarom mag hij van Eva geen Nederlands spreken met hun dochter, zodat ze het niet verkeerd aanleert. Het meisje sprak namelijk nog geen woord Nederlands voor ze naar de peuterspeelzaal ging.
Een witte basisschool hoeft voor Eva niet, want ze voelt zich toch anders in Nederland. Vooral de openheid over homo seksualiteit vindt ze overdreven. "Het lijkt wel of je homo seksueel moet zijn!"
Inmiddels is Ariajanna binnen komen lopen voor de tweede keer, ze probeert weer snoep los te krijgen van haar moeder en Eva vindt het moeilijk om te weigeren. "Misschien is het typisch voor Joegoslaven, maar ik durf mijn dochter geen etenswaren te ontzeggen. Ook snap ik niet waarom ik regels zou moeten maken voor tv kijken, hij staat de hele dag aan en daar zie ik geen kwaad in."
Haar prachtige dochtertje is inmiddels tegen me aan gekropen op de bank. Ze kent geen enkele schroom en spuit me even later nat met de plantenspuit. Eva verteld dat ze haar graag Joegoslavisch op wil voeden, met veel respect voor familie en zichzelf, maar zonder de strenge Nederlandse regels.
"Ariajanna is heel bijdehand. Eigenlijk zijn alle Joegoslavische vrouwen dominanter dan de Nederlandse. Daarom trouwen Joegoslavische mannen vaak met Nederlandse vrouwen!"
Na heel wat glazen Fanta is het nu tijd om te gaan.
Eva brengt me naar de deur en bij de uitgang ruik ik de stevige geur van de groene plantjes waar Nederlanders zo bekend om zijn. Nog een laatste blik werp ik op het kleine meisje, helemaal in het roze en met een eigenwijze blik in haar ogen. Ik ben erg benieuwd wat er later van haar terecht zal komen..

Bewogen week, afl Kids disco

Heel veel gekleurde kindjes, de een mocca, de ander zwart, weer een ander doorschijnend zoals vriendinnetje Sarah zou zeggen.. Allemaal hadden ze zich verzameld in de Rotterdamse discotheek Now&Wow die voor één keer zijn deuren opstelde voor bezoekerd onder de zestien. Misschien zal het jullie weinig zeggen, maar artiesten als Kus, 4-am, Jes-R en Rafaëlla van Idols traden er op.
Op mijn stage vonden ze het een mooie aanleiding voor een artikel over kinderen en muziek, dus mocht ik er samen met Suus naartoe. 1,5 uur vantevoren mochten we bij de soundchecks zijn en kon ik de artiesten vragen stellen. Vooral over het verschil tussen optreden voor kinderen en volwassenen. Rafaëlla bleek ondanks de roddels er makkelijk te benaderen en ze gaf graag een handtekening voor Suus, die helaas niet op de foto durfde. Later bleek dat dit haar laatste optreden is tot de bevalling, vanwege bekkeninstabiliteit. Ze werd toen al bijna letterlijk op handen het podium op en af gedragen.
Het jongensbandje 4-am verraste mij doordat ze tijdens de soundcheck er goed a-cappela bleken te kunnen zingen. Bovendien doet één van de leden me aan Richard denken. Verder niet bevooroordeeld hoor.. ;-)
Het optreden zelf was erg leuk, nog zelden zoveel decibellen hoeven verdragen.. al die gillende kinderen.. ze waren allemaal erg enthousiast en zongen alles mee. Zelfs de wat minder bekende nummers van Jes-R. Een rapper met wel heel volwassen teksten. Engels of Nederlands, zelfs vierjarige kindjes kostte het geen moeite. Later vertelde de rapper me trouwens dat hij de minder geschikte woorden weglaat uit zijn optredens voor kinderen. Op de cd staan ze dan natuurlijk wel.. Enfin, met piepende oortjes gingen Suus en ik weer weg, achteraf had ze spijt dat ze niet op de foto gegaan was. Volgende keer beter!

Bewogen week afl. skaten

Tjonge ik heb echt heel veel te vertellen, al komt niet hier te staan. Sommige zaken zijn te kostbaar en kwetsbaar om met iedereen te delen, al zou ik dat bij vlagen wel willen.
De week mocht ik er twee keer op uit voor mijn stage, helemaal geen straf met dit lekkere weer. Niet dat ik er veel van kon genieten, want ik was beide dagen druk met reizen en werken en de woensdag heb ik zelfs in een loods doorgebracht. Erg koel..
Het komt allemaal nog wel aan bod, maar niet in een logische volgorde. Deze post gaat bijvoorbeeld over de skate-tocht van vrijdag avond.Sinds een paar weken sta ik weer op mijn skates, voor de kleine stukjes van station Alphen naar mijn werk en weer terug, maar toch het is een begin. Daarbij heb ik helemaal geen honger door het weer, dus verbeeld ik me dat mijn buikje al iets aan het slinken is (waag het niet me uit die droom te halen..)
De echte start van het skate seizoen was dus vrijdag in Tilburg, Ramona had Jet, Bernd en mij uitgenodigd om daar mee te doen met de wekelijkse tocht. Helaas kon Bernd kon niet, maar Jet en ik stonden samen enthousiast in de file vrijdag middag. Gelukkig waren er woppers en een leuk telefoontje om dat leed te verwachten. En het zonnetje natuurlijk.
In Tilburg besloten we om ook naar de start te skaten, wat een kwartiertje extra kostte.
Achteraf een goed én slecht idee, want de spieren waren nu lekker warm, maar op de terugweg was het slecht voor de mentaliteit. Je denkt net een tocht af te hebben gemaakt, maar dan moet je dat stukje toch nog even. Een kwartiertje lijkt dan algauw heel wat langer..
De tocht zelf was erg gezellig, oude skate kennis Marcel was er ook bij en het tempo en de sfeer zaten er goed in. Op de foto Jet, Ramona en ik. Marcel weigerde.. hij zei niet goed over te komen op foto's..



Ik kan iedereen die een beetje kan skaten zo´n tocht aanbevelen. Door de groep is het makkelijk om het tempo bij te houden en het is erg gezellig. Zelfs het jongetje op de foto hield het bij, dus geen excuses.. even lekker zweten! Waarschijnlijk heb ik in 2,5 uur skaten net zoveel water gedronken. Eenmaal thuis dook ik meteen mijn bedje in, maar de volgende dag mocht ik om de vijf minuten naar de toilet. Volgens mij drink ik normaal te weinig..

Voor meer foto's (al dan niet gelukt) zie mijn oude space, zeg schaapje kun je me niet eens aan een mooie site helpen? Ben jaloers op Scherp ;-)

Stage/kinderen

Tjonge heb al veel te lang niets meer gepost, het kost me soms veel moeite om mezelf te motiveren na een lange dag in Alphen a/d Rijn. Ik loop achter!
Deze week zal ik wat dingen inhalen, bij deze beloofd :-)
Een grappig peuter figuur, Noddy genaamd, kwam reclame maken om de redactie. Met taart overigens. Een goed excuus om een foto van mijn collega's te plaatsen. Alleen mijn begeleidster staat er helaas niet op.

Leuke dames niet?
Zoals je misschien weet is het blad waar ik voor werk (Groter Groeien) een blad over kinderen, dus dat geeft me een mooi excuus nog een lieve quote te plaatsen. Michal (9) en Ilja (7) op de verjaardag van mijn moeder toen ik vroeg waarom iedereen tegenwoordig twee juffen of meesters heeft in plaats van één.
Michal: "Nou mijn juf heeft een baby gekregen en dus wil ze nog maar twee dagen werken. Ilja: "Nee hoor, er zijn gewoon zoveel mensen die juf willen worden dat er niet genoeg scholen zijn en ze moeten delen."
Misschien moet ik Praatjesmakers maar gaan presenteren als ik groot ben..