September beurzenmaand

September is beurzenmaand. Zowel in Nederland als in het buitenland zijn dan woonbeurzen die ik voor mijn werk moet bezoeken, ik heb het dan dus behoorlijk druk. Het zijn de najaarsbeurzen, waarop fabrikanten en leveranciers aan hun detaillist (de mensen met een winkel) laten zien welke nieuwe producten ze kunnen aanbieden aan de consument. In Ons Huis schrijf ik hierover, om diezelfde detaillist zo goed mogelijk voor te lichten.
De voorjaarsbeurzen zijn alweer in januari, dus de periode tussen augustus en januari is voor mijn de drukste tijd van het jaar.
Dit najaar heb ik vijf verschillende beurzen mogen bezoeken, waarvan eentje in Brussel. Hier was ik uitgenodigd door de organisatie en mocht ik op hun kosten slapen in een design hotel (zie foto). Dat is altijd leuk om mee te maken, al ben je altijd super alert op zulke dagen, het vervoer, je verblijfplaats, alles is nieuw. Bovendien ben je aan het werk. Ontspannen genieten van het bezoekje aan het buitenland is er dus niet echt bij.
De Nederlandse beurzen werden dit najaar opnieuw minder goed bezocht. Dat heeft te maken met de economische crisis, maar ook met het feit dat er simpelweg teveel beurzen en showrooms in ons kleine landje zijn. Door de verstrooiing van de verschillende bedrijven over de verschillende beurzen is het voor de bezoeker niet duidelijk waar ze echt heen moeten. Het ontbreekt aan een duidelijke ‘topbeurs’.
Door het bezoeken van de verschillende beurzen heb ik wel weer een goed idee gekregen van de nieuwste trends en ontwikkelingen in mijn vakgebied (dat klinkt formeel zeg..) Als je benieuwd bent wat ik precies vond dan kun je dit uit foto’s bij dit blog halen.

Wat je hier ziet: een dubbel rolgordijn, transparant en verduisterend, de 'leerlook' is in in raamdecoratie, de ruit komt terug op een modernere manier, fotokunst wordt het nieuwe canvas.

Op een houtje of een zoutje bijten?

Het begon allemaal met een kleine foto in het Amerikaanse blad Glamour. Hierop was een model zittend te zien in haar ondergoed. Tot dusver normaal, maar je zag een buikje! Een echt rolletje tekende zich op haar lichaam af, terwijl ze ontspannen lachend liet zien zich daarover niet druk te maken.

Een storm van reacties volgde, want vrijwel zonder uitzonderingen vonden de lezeressen het een verademing om een vrouw met een ‘normaal’ lichaam op de foto te zien. Geen photoshop of eetstoornis had hier iets mee te maken en dat werd met open armen ontvangen.
Hierop reageerde Glamour door een groep zogenaamde ‘Plus-size’ modellen naakt op de cover te zetten. Ook hier ronde schouders, volle heupen en rolletjes bij de zittende of liggende vrouwen. Blijkbaar begint dit verschijnsel zich te verspreiden, want een toonaangevend modeblad uit Duitsland heeft aangegeven geen modellen meer te willen gebruiken, maar alleen ‘normale’ vrouwen.


Ik zet bepaalde woorden in dit blog niet voor niets tussen aanhalingstekens, want ‘Plus-Size’ modellen zijn over het algemeen genomen helemaal niet plus. Ze hebben meestal een gezond gewicht en normale rondingen. De haute-couture modellen met het gewicht van een 12-jarig kind dié zijn afwijkend van de gemiddelde vrouw, dus eigenlijk zouden die de titel ‘Skinny’ modellen moeten dragen. Aan de andere kant zijn vrouwen er in alle vormen en maten, dus ik zou het liefst willen dat er niet in zulke termen gesproken werd, maar dat er gewoon diversiteit te zien was in bladen en op de catwalk!


Mijn nieuwe collega heeft maat 38, een hele gemiddelde vrouwenmaat, terwijl mijn andere collega van nature lang en slank is en maat 36 heeft. Ze zitten allebei in het gezonde spectrum, maar alleen maatje 36 heeft op dit moment kans om model te worden. Ik ben er blij om dat dát in ieder geval lijkt te gaan veranderen. Een vrouw van 1.85 met maat 42 is namelijk nog steeds prachtig en gezond, net als een klein meisje met maat 34/36.

Laten we alleen geen ongezonde dingen promoten, zoals super dun aan de ene kant, maar ook niet dat het prima is om dik te zijn. Het is fijn om te stimuleren dat vrouwen een gunstiger zelfbeeld krijgen, maar echt overgewicht hebben is gewoon erg ongezond en het lijkt me daarom geen goede zaak om zulke vrouwen als voorbeeld neer te zetten in een tijdschrift.

Goed, dat is allemaal rationeel, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik persoonlijk echt ontroerd was toen ik de foto van de ‘Plus-Size’ modellen zag. Op een vreemde manier voelde ik mijzelf ineens ook erkend in het gevoel dat ik er mag zijn zoals ik ben. Waarom kunnen er alleen complimentjes gemaakt worden als iemand afgevallen is? Is diezelfde vrouw ook niet gewoon mooi als ze die paar kilootjes laat zitten waar ze zitten en niet in een zo klein mogelijk maatje past?

Toen ik een jaar geleden voor mijn gevoel écht teveel woog heb ik hier iets aan gedaan, maar ik kies er bij deze voor om het ideale gewicht niet mijn levensdoel te laten worden. Daarvoor is eten veel te belangrijk en ook veel te ónbelangrijk. Belangrijk omdat ik het belangrijk vind om te genieten van eten en onbelangrijk omdat ik mijn volwassen leven niet wil verspillen aan calorieën tellen en lijnen.

Ik blijf dus gewoon lekker zoals ik ben. Ik let op een normale manier op wat ik eet en hoeveel ik weeg, maar ik ga vooral gelukkig zijn met wie ik ben en hoe ik eruit zie.