Montezuma's Revenge

Tien jaar geleden zat ik voor het eerst op het puntje van mijn stoel te genieten van Montezuma’s Revenge.
Samen met een vriendin hing ik aan de lippen van de vijf mannen die geen muziekinstrumenten nodig hadden om te boeien, hun stem als instrument was voldoende.

Er was ook meteen contact. Jeffrey, de charmeur, de showman, lachte naar ons. Tienerharten maakten een sprongetje en we waren onmiddelijk fan. Van Montezuma, maar in eerste instantie vooral van de charismatische Indonesische zanger.

Faxen werden er gestuurd, later brieven en e-mails geschreven en ik bezocht ‘de jongens’ zo vaak als ik kon. Dat was in eerste instantie een keer of 2 per jaar, want een meisje van 15 komt op eigen gelegenheid niet zo ver.

Toen ik de mannen van Montezuma beter leerde kennen gingen mijn gevoelens verder dan kalverliefde wanneer Jeffrey knipoogde. Het was de muziek die me vasthield en ik zag uit naar elke nieuwe show.

Dankzij hen breidde mijn muziekkennis en smaak zich steeds verder uit. Want ik zocht enthousiast de originelen van hun covers op.
Soms bleek het origineel mooier, maar veel vaker deed Montezuma er niet voor onder. Sommige nummers kan ik nu alleen nog maar in hun versie nazingen, zoals ‘Sometimes in snows in April’ van Prince.

Jeffrey, Paul, Hans, Kai, en Bert kregen een plekje in mijn hart. (met hen had ik het meeste contact)

Toen ik meer mensen leerde kennen kon ik soms met de leden van de fanclub meerijden. Of ik maakte mensen in mijn omgeving (het liefst met auto) enthousiast.

Zo zag ik Montezuma soms zelfs maandelijks.
Na de show werd er steevast nagepraat en lol getrapt. Ik altijd als zenuwachtig onbeholpen jonkie.
In de tussentijd mailde ik met Jeffrey en Kai. Kortom, Montezuma hield me in zijn greep..

Mijn omgeving werd er soms gek van. Altijd weer de zenuwen als ik weer ging kijken en natuurlijk wekenlang de verhalen achteraf. Ik nam zelfs mijn memo recordertje mee, zodat ik s’nachts in mijn bed nogmaals (in beroerde kwaliteit) naar de show kon luisteren.

Natuurlijk waren er ook minpuntjes. Zo was er een tijdlang strijd om de aandacht van Montezuma’s Revenge. Op een gegeven moment leken twee fanclubs die natuurlijk beide DE fanclub te strijden om de gunst van de mannen. Ik wilde niet kiezen, maar gewoon kletsen en genieten! Op den duur ging ik ook studeren en maandelijks naar de Schouwburg zat er niet meer in.

De laatste keer werd ik al niet meer herkent. De veranderingen binnen de groep gingen natuurlijk gewoon door en mijn fanatieke fantijd was echt over.
Toch ben ik altijd van Montezuma blijven houden, de groep die mij muzikaal en sociaal zoveel moois heeft gegeven in mijn tienerjaren.

Het dan ook moeilijk om te lezen dat Montezuma ermee ophoud. De koek is op, de pijp is leeg, het is goed geweest. Meer dan goed zelfs, het was fantastisch om hen te volgen en in de schouwburg van hen te genieten. Bedankt mannen. Voor alles. Mijn herinneringen blijven altijd bij me!!

(foto van http://www.montezuma.nl/)

'The diving bell and the butterfly'

Een vriend van me zei ooit dat hij niet meer wil leven wanneer hij gehandicapt raakt.

Dit zijn ook de eerste woorden van Jean-Dominique Bauby, de hoofdredacteur van Elle.
Althans, woorden.. het zijn de eerste woorden wanneer zijn beeldschone logopediste hem leert communiceren door te knipperen met zijn linkerooglid.

Dit is namelijk het enige deel van zijn lichaam dat hij nog kan bewegen nadat een beroerte hem trof. Bauby leidt aan het zeldzame 'Locked in syndrom'.

Met zijn eigen lichaam als vijand overziet hij zijn leven en alle mensen die hier een rol in spelen. Uiteindelijk schrijft hij door het knipperen met zijn linkeroog zelfs een volledig boek.

In eerste instantie kan hij nog door beide ogen zien, maar tot zijn grote schik besluiten de doktoren dat de traanbuis van dit oog niet goed functioneert.
Zonder dat hij kan protesteren wordt dit daarom tergend langzaam dichtgenaaid. Een zeer pijnlijke scene uit 'The Diving bell and the butterfly'.

Toch valt er veel te lachen in deze film. Vooral door de het commentaar van Bauby op zijn situatie. Bijvoorbeeld als de mooie logopodiste met haar tong voordoet welke oefeningen hij moet doen.

Zijn omgeving kan hem niet horen, maar als kijker hoor je zijn gedachten over de situatie waarin hij zich bevind.

Je kijkt door zijn oog naar de wereld. Dit betekent dat het beeld soms zwart wordt, of onscherp.

Veel meer mag ik niet over deze prachtige (op waarheid gebaseerde) film zeggen, behalve dat het verplichte kost zou moeten zijn voor alle Nederlanders. Verwend en bevooroordeeld als we kunnen zijn.

Deze film sleept je mee en laat je niet meer los. Laat je bijna voelen hoe het is om gevangen te zitten in je eigen lichaam.

De pure ondragelijke lichtheid van het bestaan.

Landen waar Bram en ik geweest zijn (niet perse samen)

create your own visited country map
or check our Venice travel guide

Geen gedicht

Hij kocht mij bloemen, maar minimaliseerde zijn gebaar meteen weer.
Ik zie moeite en de gedachte aan mij, hij een snelle stop bij een tankstation.

Mijn ogen zien de liefde in de zijne, voelen zoete kussen en handen die mij niet los willen laten.Tegelijkertijd maakt hij zich druk om een t-shirt dat teveel naar hem ruikt.

Als hij eens door mijn ogen zou kunnen kijken, dan zou het vast niet lang meer bij mij zijn.
Zijn lach, zijn lichaam, zijn vingers over de piano en de concentratie op zijn gezicht.
Meer nog, zijn liefde voor alle kleine mooie dingen, die niemand anders ooit zag. En zijn geduld met mij.

Mooie man, lieve jongen, soulmate en zoveel wat ik nu niet weet te schrijven.Verlaat mij niet en ik zal jou liefhebben tot een kunst verheffen. Zolang jij mij verdraagt bij je blijven.

Infamous (film blog 2)

Als er één boek is dat symbool staat voor de stroming ‘new journalism’ dan is het ‘In Cold Blood’ van Truman Capote. Het boek over de moord op een volledig gezin in een klein dorpje in Amerika. Of eigenlijk over de nasleep daarvan en de menselijke kant van de daders.
Toeval of niet, in een kort tijdsbestek verschenen twee films over dit boek en de bijzondere ontstaansgeschiedenis hiervan.

De eerste van de twee was ‘Capote’. Toen deze film uitkwam trok dit meteen mijn aandacht, toch is het er niet van gekomen om hem te gaan zien. Alle juichende kritieken ten spijt. Dat ik de tweede film ‘Infamous’ zag was puur toeval. Spontaan besloten Bram en ik om naar de Sneak Preview te gaan en in een opwelling nodigde ik Marein uit om ook de gok te wagen.

Nu is er bij een Sneak Preview voor mij zelden een middenweg, ik geniet of ik vind het afschuwelijk. Dat geldt waarschijnlijk voor meer van het ‘Sneak’ publiek, want de bomvolle zaal hield zijn adem in toen de film begon.

Het beeld van champagne glazen en namen als Sandra Bullock deden mij vrezen dat het om een romantische komedie ging, de enige filmsoort waar ik niet echt van houd.
Gelukkig bleek niets minder waar.

De rode draad van de film is een serie waargebeurde interviews met vrienden en kennissen van Capote over zijn leven. Stukje bij beetje vertellen zij over hem en zijn karakter. Ondanks het zware verhaal is Infamous is een prachtig drama. Zonder teveel melodramatica. Gevoelig en soms emotioneel, dat zeker, maar altijd met een luchtige ondertoon.

Toby Jones als Truman Capote is de motor van het verhaal. Zijn heerlijke nichterigheid zorgt ervoor dat er veel te lachen valt. Toch is vanaf het begin duidelijk dat er pijn achter de lach zit.
Alles draait in zijn leven om verhalen en roddels. Al zijn platonische vriendinnen storten hun hart bij hem uit, terwijl hij deze verhalen weer vol enthousiasme met de rest van zijn rijke vriendenkring deelt.
Toch is hij een eenzaam man. Hij stort zich dan ook met ziel en zaligheid op het verhaal van de twee jongens die een gezin uitmoordde.

Sandra Bullock speelt zijn beste vriendin. Geen rijkeluisdame, maar een redelijk succesvol schrijfster (zij wordt hiervoor uiteindelijk wel bekroond, en Truman niet) en nuchtere vrouw. Dankzij haar kan de excentrieke en onaangepaste Capote aansluiting vinden in het plattelandsdorpje, waar iedereen hem maar een rare vent vindt.

Wanneer de gesloten gemeenschap hem in hun hart sluit gaan ook andere deuren voor Capote open. Sterker, hij krijgt de mogelijkheid om de daders te interviewen in hun cel. Een van hen wordt gespeeld door Daniel Craig. De dader met het menselijke gezicht, de jongen die Capote persoonlijk aangrijpt.
Er ontstaat een vreemde band tussen de twee mannen, waarover ik niet teveel zal zeggen. Toch blijft het gissen naar de echte beweegredenen van Capote.
Doet hij alles voor zijn verhaal of houdt hij echt van de jongen achter de tralies?

In de film wordt ook zichtbaar wat er heeft afgespeeld in de nacht dat de familie vermoord werd en ook de veroordeling van de twee daders wordt niet geschuwd. Dit is schokkend en pijnlijk. Aan de andere kant had deze kant van het verhaal niet kunnen ontbreken. Het zorgt voor het ideale evenwicht tussen de glimlach en de ernst van de gebeurtenissen.

Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk dat Infamous een overbodige film wordt genoemd door sommige journalisten. Ja, er was pas geleden al een film over Truman Capote, maar deze film is van een zeldzame schoonheid. Interessant en prettig, ondanks het serieuze onderwerp.

1408

Het is lastig om mijn weblog weer op te pikken. Er is nog zoveel te vertellen en het is moeilijk om te bepalen waar ik moet beginnen.

Sommige dingen zal ik daarom misschien niet vermelden, maar de laatste drie films die ik heb gezien wil ik jullie niet onthouden. Ik zal ze nu in willekeurige volgorde behandelen.Uiteindelijk kunnen jullie de film altijd nog bekijken.

Zelden heb ik zo vaak tijdens een film met mijn vingers in mijn oren gezeten als bij deze film. Geluid zorgt immers voor intensiteit en voor de rillingen over je rug.Tijdens het intro bedacht ik me al dat neutrale muziek eigenlijk niet bestaat. Muziek kan niet onheilspellend en rustgevend tegelijkertijd zijn. Nu dwaal ik alleen af.

1408 (lees 1+4+8=13) is zeer geslaagd in zijn poging om de kijker bang te maken.

Het begint allemaal heel onschuldig, een schrijver van spook boeken bezoekt de zoveelste hotelkamer waar het volgende de eigenaren zou spoken. Hij valt echter na een tijdje als een roos in slaap en een eng verschijnsel dient zich niet aan.

De B-schrijver is er dan ook heilig van overtuigd dat er niet zoiets als spoken of geesten bestaat. Hij gelooft alleen in zichzelf.Bovendien (quote) 'Als er al geesten waren, dan was er geen God om ons te komen redden'.

Het verhaal neemt een beslissende wending als hij probeert in de checken in kamer 1408 van een statig, maar ietwat ouderwets, hotel. De manager (Samuel L Jackson natuurlijk..) is erg overtuigend als hij dit probeert te voorkomen, maar het blijkt verspilde moeite.

Is het doodsverachting? Overmoed, of heeft onze schrijver niets om voor te leven?

Hij beland in ieder geval in de hotelkamer, en deze is niet zoals alle anderen..
Natuurlijk wil ik niet te veel weggeven, maar er zitten wel een aantal mooie elementen in de film. Zo kan de schrijver (John Cusack) in het begin nog de deur open doen voor een elektricien. Al klemt zelfs dan de deur al. Een ander leuk gegeven is de klok van de wekkerradio die terug gaat tellen vanaf 60:00. Niemand overleeft het immers langer dan een uur in kamer 1408.

Wat er gebeurd is in of met de kamer, waardoor dit soort dingen gebeuren wordt niet duidelijk, maar de personage van Cusack heeft wel degelijk diepgang. Niet onbelangrijk, zelfs niet bij een enge film. Er was wel een punt in de film dat ik er even genoeg van had. Een overbelasting van schrikeffecten misschien. Dit duurde gelukkig niet lang en zelfs het einde is goed. Altijd een zwakke plek bij spannende film.

Samengevat: een goede film voor een avond ongemakkelijk heen en weer schuiven op de bank..

Gelukkig geen nachtmerries gehad! ;-)