Tien jaar geleden zat ik voor het eerst op het puntje van mijn stoel te genieten van Montezuma’s Revenge.
Samen met een vriendin hing ik aan de lippen van de vijf mannen die geen muziekinstrumenten nodig hadden om te boeien, hun stem als instrument was voldoende.
Er was ook meteen contact. Jeffrey, de charmeur, de showman, lachte naar ons. Tienerharten maakten een sprongetje en we waren onmiddelijk fan. Van Montezuma, maar in eerste instantie vooral van de charismatische Indonesische zanger.
Faxen werden er gestuurd, later brieven en e-mails geschreven en ik bezocht ‘de jongens’ zo vaak als ik kon. Dat was in eerste instantie een keer of 2 per jaar, want een meisje van 15 komt op eigen gelegenheid niet zo ver.
Toen ik de mannen van Montezuma beter leerde kennen gingen mijn gevoelens verder dan kalverliefde wanneer Jeffrey knipoogde. Het was de muziek die me vasthield en ik zag uit naar elke nieuwe show.
Samen met een vriendin hing ik aan de lippen van de vijf mannen die geen muziekinstrumenten nodig hadden om te boeien, hun stem als instrument was voldoende.
Er was ook meteen contact. Jeffrey, de charmeur, de showman, lachte naar ons. Tienerharten maakten een sprongetje en we waren onmiddelijk fan. Van Montezuma, maar in eerste instantie vooral van de charismatische Indonesische zanger.
Faxen werden er gestuurd, later brieven en e-mails geschreven en ik bezocht ‘de jongens’ zo vaak als ik kon. Dat was in eerste instantie een keer of 2 per jaar, want een meisje van 15 komt op eigen gelegenheid niet zo ver.
Toen ik de mannen van Montezuma beter leerde kennen gingen mijn gevoelens verder dan kalverliefde wanneer Jeffrey knipoogde. Het was de muziek die me vasthield en ik zag uit naar elke nieuwe show.
Dankzij hen breidde mijn muziekkennis en smaak zich steeds verder uit. Want ik zocht enthousiast de originelen van hun covers op.
Soms bleek het origineel mooier, maar veel vaker deed Montezuma er niet voor onder. Sommige nummers kan ik nu alleen nog maar in hun versie nazingen, zoals ‘Sometimes in snows in April’ van Prince.
Jeffrey, Paul, Hans, Kai, en Bert kregen een plekje in mijn hart. (met hen had ik het meeste contact)
Toen ik meer mensen leerde kennen kon ik soms met de leden van de fanclub meerijden. Of ik maakte mensen in mijn omgeving (het liefst met auto) enthousiast.
Soms bleek het origineel mooier, maar veel vaker deed Montezuma er niet voor onder. Sommige nummers kan ik nu alleen nog maar in hun versie nazingen, zoals ‘Sometimes in snows in April’ van Prince.
Jeffrey, Paul, Hans, Kai, en Bert kregen een plekje in mijn hart. (met hen had ik het meeste contact)
Toen ik meer mensen leerde kennen kon ik soms met de leden van de fanclub meerijden. Of ik maakte mensen in mijn omgeving (het liefst met auto) enthousiast.
Zo zag ik Montezuma soms zelfs maandelijks.
Na de show werd er steevast nagepraat en lol getrapt. Ik altijd als zenuwachtig onbeholpen jonkie.
In de tussentijd mailde ik met Jeffrey en Kai. Kortom, Montezuma hield me in zijn greep..
Mijn omgeving werd er soms gek van. Altijd weer de zenuwen als ik weer ging kijken en natuurlijk wekenlang de verhalen achteraf. Ik nam zelfs mijn memo recordertje mee, zodat ik s’nachts in mijn bed nogmaals (in beroerde kwaliteit) naar de show kon luisteren.
Natuurlijk waren er ook minpuntjes. Zo was er een tijdlang strijd om de aandacht van Montezuma’s Revenge. Op een gegeven moment leken twee fanclubs die natuurlijk beide DE fanclub te strijden om de gunst van de mannen. Ik wilde niet kiezen, maar gewoon kletsen en genieten! Op den duur ging ik ook studeren en maandelijks naar de Schouwburg zat er niet meer in.
De laatste keer werd ik al niet meer herkent. De veranderingen binnen de groep gingen natuurlijk gewoon door en mijn fanatieke fantijd was echt over.
Toch ben ik altijd van Montezuma blijven houden, de groep die mij muzikaal en sociaal zoveel moois heeft gegeven in mijn tienerjaren.
Het dan ook moeilijk om te lezen dat Montezuma ermee ophoud. De koek is op, de pijp is leeg, het is goed geweest. Meer dan goed zelfs, het was fantastisch om hen te volgen en in de schouwburg van hen te genieten. Bedankt mannen. Voor alles. Mijn herinneringen blijven altijd bij me!!
Na de show werd er steevast nagepraat en lol getrapt. Ik altijd als zenuwachtig onbeholpen jonkie.
In de tussentijd mailde ik met Jeffrey en Kai. Kortom, Montezuma hield me in zijn greep..
Mijn omgeving werd er soms gek van. Altijd weer de zenuwen als ik weer ging kijken en natuurlijk wekenlang de verhalen achteraf. Ik nam zelfs mijn memo recordertje mee, zodat ik s’nachts in mijn bed nogmaals (in beroerde kwaliteit) naar de show kon luisteren.
Natuurlijk waren er ook minpuntjes. Zo was er een tijdlang strijd om de aandacht van Montezuma’s Revenge. Op een gegeven moment leken twee fanclubs die natuurlijk beide DE fanclub te strijden om de gunst van de mannen. Ik wilde niet kiezen, maar gewoon kletsen en genieten! Op den duur ging ik ook studeren en maandelijks naar de Schouwburg zat er niet meer in.
De laatste keer werd ik al niet meer herkent. De veranderingen binnen de groep gingen natuurlijk gewoon door en mijn fanatieke fantijd was echt over.
Toch ben ik altijd van Montezuma blijven houden, de groep die mij muzikaal en sociaal zoveel moois heeft gegeven in mijn tienerjaren.
Het dan ook moeilijk om te lezen dat Montezuma ermee ophoud. De koek is op, de pijp is leeg, het is goed geweest. Meer dan goed zelfs, het was fantastisch om hen te volgen en in de schouwburg van hen te genieten. Bedankt mannen. Voor alles. Mijn herinneringen blijven altijd bij me!!
(foto van http://www.montezuma.nl/)
1 opmerking:
De tijd dat je zo veel contact met ze had, kan ik me nog goed herinneren! Het was inderdaad moeilijk te begrijpen (helemaal omdat hun muziek absoluut mijn stijl niet was), maar wel leuk om te zien dat je met zo veel enhousiasme volgde. En nu leuk om te lezen dat het zo'n invloed op je heeft gehad!
Liefs :)
Een reactie posten