'The diving bell and the butterfly'

Een vriend van me zei ooit dat hij niet meer wil leven wanneer hij gehandicapt raakt.

Dit zijn ook de eerste woorden van Jean-Dominique Bauby, de hoofdredacteur van Elle.
Althans, woorden.. het zijn de eerste woorden wanneer zijn beeldschone logopediste hem leert communiceren door te knipperen met zijn linkerooglid.

Dit is namelijk het enige deel van zijn lichaam dat hij nog kan bewegen nadat een beroerte hem trof. Bauby leidt aan het zeldzame 'Locked in syndrom'.

Met zijn eigen lichaam als vijand overziet hij zijn leven en alle mensen die hier een rol in spelen. Uiteindelijk schrijft hij door het knipperen met zijn linkeroog zelfs een volledig boek.

In eerste instantie kan hij nog door beide ogen zien, maar tot zijn grote schik besluiten de doktoren dat de traanbuis van dit oog niet goed functioneert.
Zonder dat hij kan protesteren wordt dit daarom tergend langzaam dichtgenaaid. Een zeer pijnlijke scene uit 'The Diving bell and the butterfly'.

Toch valt er veel te lachen in deze film. Vooral door de het commentaar van Bauby op zijn situatie. Bijvoorbeeld als de mooie logopodiste met haar tong voordoet welke oefeningen hij moet doen.

Zijn omgeving kan hem niet horen, maar als kijker hoor je zijn gedachten over de situatie waarin hij zich bevind.

Je kijkt door zijn oog naar de wereld. Dit betekent dat het beeld soms zwart wordt, of onscherp.

Veel meer mag ik niet over deze prachtige (op waarheid gebaseerde) film zeggen, behalve dat het verplichte kost zou moeten zijn voor alle Nederlanders. Verwend en bevooroordeeld als we kunnen zijn.

Deze film sleept je mee en laat je niet meer los. Laat je bijna voelen hoe het is om gevangen te zitten in je eigen lichaam.

De pure ondragelijke lichtheid van het bestaan.