Verdriet

And I’d give up forever to touch you, cause I know that you feel me somehow. You’re the closest to heaven, that I’ll ever been, and I don’t want to go home right now.

Dit is de tekst van een van mijn lievelingsnummers, Iris van de GooGoodolls. Gebaseerd op de film waarin een engel verliefd wordt op een mens en voor haar zijn eeuwigheid opgeeft. Elke keer als ik het hoor dan raakt het me, maar laatst op een bijzondere manier in de auto. De tranen brandde achter mijn ogen en ik voelde een intens verdriet over het zusje dat ik niet meer kan kennen. Tegelijkertijd had ik ook het gevoel dat zij kan zien hoe het met ons gaat, hier beneden.
Dat is een fijne gedachte, maar dat ik nog steeds om haar kan huilen na 21 jaar zal het niet veranderen.

Het komt in vlagen, de behoefte om met haar bezig te zijn en meer te ontdekken over haar leven en de manier waarop ze stierf. Ook denk ik dan na over hoe ze eruit zou zien als ze nog zou leven, over het feit dat wij allemaal op hebben kunnen groeien en zij niet. Ze werd twee jaar oud, als een boek dat nooit echt geschreven is.

Ik ben in mijn leven voor mijn gevoel een aantal keer dicht bij de hemel geweest. De eerste keer toen ik zag hoe mijn (jongste) zusje ter wereld kwam en de tweede keer toen ik als twaalfjarige bij de baar stond van een lieve oude dame uit de kerk.
Geboorte en sterven lijken immens ver van elkaar verwijdert, maar ze zijn ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is een overgang, van wat wij niet kennen naar deze wereld of andersom.

Toen Eva overleed was ik te klein om haar begrafenis bewust mee te maken, maar dit is geen fantoompijn. Dat weet ik zeker. Een kind kan te jong zijn om verdriet en gemis te benoemen en zich er bewust van te zijn, maar het was er.
Door de jaren heen heb ik als kind meisjes tot mijn ‘zusje’ gebombardeerd, op zoek naar het gevoel van iemand die zo dicht bij me staat, maar ik heb haar nooit gevonden. Het zusje dat ik mis is er niet meer en heeft een lege plek achtergelaten die niemand kan vullen.

Ik ben ontzettend blij met het broertje en zusje dat ik wel heb en met wie zij zijn. Met mijn familie, mijn vrienden en mijn lief. Alle reden dus om gelukkig te zijn en dat ben ik ook. Dankbaar ook bovendien.

Dat neemt niet weg dat ik bij een mooie film over de eeuwigheid of een mooi nummer verdrietig kan worden om het zusje dat ik nooit echt heb kunnen leren kennen. Een nieuwe vriendin die ook iemand verloren heeft zei tegen mij: ‘Ik vind gewoon dat ze het verdient dat er af en toe iemand om haar rouwt.’ En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.