Toen ik op het idee kwam om een collecte te houden vertelde mijn moeder dat de burgermeester daar toestemming voor moest geven. Dus maakte ik een afspraak en zat een paar dagen later met hem te praten, om te horen dat ik zestien moest zijn om te mogen collecteren. Verdrietig droop ik af.
Toen bedacht ik dat we op school misschien een project over Angola konden doen en ging na schooltijd terug om met mijn lerares te praten. Haar antwoord was kort: ‘We hebben al zoveel projecten en jij moet je helemaal niet met zulke dingen bezighouden. Daar ben je te klein voor en dan neem je veel te veel op je schoudertjes.’
Terwijl ik het schoolplein afliep stroomde er tranen van boosheid en frustratie over mijn wangen. Hoe kon dit stomme grote mens dat nou zeggen! Ik werd niet begrepen.
Mijn buurjongetje was een ongelofelijk klootzakje. Hij treiterde de buurtkinderen en was gewoon erg gemeen. Toen hij weer te ver was gegaan probeerde ik een nieuwe tactiek. ‘Ik ga het tegen je moeder zeggen hoor!’ hij leek niet onder de indruk, dus voegde ik de daad bij het woord. Ik vertelde haar wat hij had gedaan, maar kreeg de volgende reactie: ‘Goh, nou dan zul jij vast ook wel wat gedaan hebben’. Wat kunnen volwassenen toch stom zijn.
Met mijn ouders mocht ik in een tv-programma verschijnen over rouwverwerking, volgens mij was ik toen elf. De kinderen werden aan het tekenen en schilderen gezet om uit te beelden wat ze voelden, want dat konden we vast niet goed verwoorden. Ik heb nooit goed kunnen tekenen, dus schilderde ik verschillende banen verf die van donker steeds lichter werden. Hierbij had ik een fantastisch verhaal in mijn hoofd over de pijn die van ontzettend sterk milder werd met de jaren. Ik wachtte op mijn kans om dit te vertellen toen de presentator mijn creatie aan de camera toonde, maar hij liet me niet uitspreken. ‘Oh dus het verdriet gaat weg’ zei hij, of iets in die strekking, maar zo was het niet! Ik voelde me boos en machteloos, want ik kreeg niet de kans om het uit te leggen en was daarna niet interessant meer. Ik neem het de presentator nóg kwalijk.
Zomaar een paar voorbeeldjes zoals ik ze uit mijn eigen kindertijd herinner. Je wordt nooit serieus genomen, als er beslissingen genomen moet worden dan doet jou mening er niet toe, je bent in alles afhankelijk van volwassenen. De dingen die jij voelt worden ook minder serieus genomen, jou verdriet zal wel weer overgaan, echte liefdesverdriet kunnen kinderen in de ogen van veel volwassenen niet hebben.
Kortom, je moet veel en mag erg weinig. En dan heb ik het nog niet over stilzitten en je mond houden als grote mensen over saaie dingen praten, terwijl je wilt rennen en spelen.
Daar staat tegenover dat jij zonder het weten uniek bent. Je bent flexibel, leert nog elke dag en staat daar echt open voor. Je kunt mensen zomaar vertrouwen en zomaar van ze houden. Hebt een onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar de wereld om je heen en kunt genieten van dingen die de grote mensen niet eens meer zien.
Met je fantasie kun je werelden maken en hele soaps spelen met je barbies of ridders. Je maakt nog écht dingen voor het eerst mee. Je verzint oplossingen voor problemen die grote mensen nooit verzonnen hadden en voor dingen die ze allang geaccepteerd hebben. Je bent niet onschuldig, maar nog wel kneedbaar.
De mensen om je heen kunnen je leren hoe het leven eruit ziet en hoe je daar mee om kunt gaan.
Met deze dingen in mijn hoofd kan ik persoonlijk bijna nergens meer van genieten dan het samenzijn met een kind. Natuurlijk zijn er ook ettertjes en gedragen ze zich niet altijd, gelukkig maar! Heb jij niet af en toe de neiging om lekker te klieren? Volwassenen zijn soms zo ingeslapen.. godzijdank zijn er de kinderen om ons eraan te helpen herinneren wie we ooit waren.
Volwassen (Kinderen voor Kinderen)
Soms loop je vreselijk te balen
Want iedereen zeurt aan je kop
Opstaan! naar school! aan tafel! naar bed!
Wanneer ruim je je troep nou 's op?
Ze doen net alsof je n'een klein kind bent
Dus logisch, dat jij je dan zo gedraagt
Je trekt de kop van de pop van je zusje
En hoort niets als je moeder wat vraagt
En door het hele huis hoor je haar krassen:
Wanneer word je nou eindelijk een klein beetje volwassen
Volwassen volwassen
Is dat niet de lucht verpesten
Met die stankfabrieken
Is dat niet met vaten vol
De oceaan verzieken
Is dat niet je zin niet krijgen
En daarom gaan vechten
Is dat niet met bommen spelen
Maar dan wel met echte?
Als dat volwassen is dan worden wij dat nooit
ls dat volwassen is dan worden wij het pas
Met sint juttemis!
Soms heb je zin om te klieren
Gewoon - omdat je dat wil
Even de stemming verstieren
't Is hie ook altijd zo stil
Dus brandt nu het licht op je kamer
Staat de deur naar de gang wagenwijd
Laat je 'n scheet in de buurt van je vader
En zegt boerend dat het je spijt
En door het hele huis hoor je hem bassen:
Wanneer word jij nou eindelijk een klein beetje volwassen
Volwassen volwassen
Is dat niet er niks van snappen
Maar alles beter weten
Is dat niet zo serieus
En nooit meer kunnen keten
Is dat niet met wetten
En met formulieren knoeien
Is dat niet dat haren
Uit je neus gaan groeien
Als dat volwassen is dan worden wij dat nooit
Als dat volwassen is dan worden wij het pas
Met sint juttemis!
En door het hele huis hoor je hem bassen:
Wanneer word jij nou eindelijk een klein beetje volwassen
Volwassen volwassen
Volwassen volwassen
Is dat niet beleefd zijn
Tegen wie je niet ziet zitten
Op je vrije dag
Op de bank gaan liggen pitten
Is dat niet de bossen slopen
Met je uitlaatgassen
Warme dieren fokken
Voor te dikke winterjassen
Als dat volwassen is dan worden wij dat nooit
Als dat volwassen is blijven we vres'lijk kinderachtig
Tot achter in de tachtig
Als dat volwassen is dan worden wij het pas
Met sint juttemis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten