Pesten (voorlopig slot)

Ik had niet verwacht dit te zullen zeggen, maar ik heb helemaal geen zin meer om over mijn verleden te praten.

Precies een week geleden stond ik weer op het oude schoolplein, te staren naar de grote plas in het midden. Het had hard geregend en de put was overstroomd, net zoals hij 14 jaar geleden soms deed.
Een klein cadeautje was dat, met je laarzen aan naar school. Telkens een stapje verder naar het midden, je ogen gericht op het water dat steeds dichterbij de rand van je regenbooglaarsjes kwam. Of er doorheen fietsen terwijl je je benen hoog optrok, zodat je maar een klein beetje nat werd. Ik was het helemaal vergeten, totdat ik daar stond te wachten op de cameraploeg. En op K.

Toen we nog vriendinnen waren hingen we graag rond op straat. We belden dan bij mensen aan en beweerde dat er een advertentie van hen in de krant stond over de konijntjes die ze wilde verkopen.. grote lol natuurlijk om de verbaasde gezichten..
Totdat we bij een huis aanbelde en vroegen of ze eieren te koop hadden. Ze bleken kippen te hebben! Met een rood hoofd kochten we 1 ei voor 25 cent. Het enige dat ik op zak had.

Het is dus niet allemaal kommer en kwel. Pesten is geen acht jaar voortdurende hel. Ik heb alleen erg veel pech gehad. Met het overlijden van mijn zusje net toen ik voor het eerst naar school ging, een niet zo leuke klas met maar twee meisjes, klasgenoot P. met zijn gedragsproblemen en de felle kant van K. Was ik eerst een buitenstaander en eenzaam, door die paar aanstichters werd ik de pispaal.

Met de camera op mij gericht zag ik K. aan komen lopen. Ook zij werd gefilmd, door een cameraman die onhandig achteruit liep, en ik kreeg bijna de slappe lach, zo vreemd zag het er allemaal uit. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen en zij evenmin.

Toen ze naast me zat keek ik in haar ogen en zag daarin een volwassen mens. Een vrouw met de moed om haar fouten toe te geven en mee te werken aan dit televisie programma.
In mijn hoofd zat het nare meisje dat ze was en het bange meisje dat ik was, maar allebei bestonden ze niet meer. De bel werd doorgeprikt toen ik met haar praatte.

Ze bood haar excuses aan, maar op dat moment leek ook dat niet zo belangrijk meer. Ik werd juist met allebei mijn benen in de realiteit gezet. Ik ben een enorm voorstander van leven in heden, maar deed dat zelf ook lang niet altijd. De vervelende dingen uit mijn kindertijd hielden mij bij vlagen zo bezig dat het niet gezond meer was.
Letterlijk, want mijn groei werd er door belemmerd, het was balast die ik maar mee bleef sjouwen..

Nu voel ik me bevrijd. Ik heb haar in haar ogen gekeken en ze erkent wat ze gedaan heeft. Ik wil niet meer achterom kijken, maar vooruit. Niemand kan mij meer belemmeren om te meer te worden wie ik wil zijn.

Bedankt voor jullie medeleven. Ik ga niet uitgebreid meer vertellen, maar je mag me alles vragen. Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte over de datum van de uitzending!