Volgens mij weet een mens zelden wat het beste voor hem is.
We laveren tussen ontelbare keuzes door, nemen iets aan, stoten tegelijkertijd weer iets af.
Terug kijkend zien we wat we gedaan hebben en kunnen het zelf vaak amper verklaren.
De emotie van het moment bepaald vaak wat we doen, iets wat geen stand houdt.
Ook weldoordachte keuzes zijn vaak niet juist gefundeerd en leren je alleen maar om het bij de volgende poging anders te doen.
Ik ontving een valentijnskaartje, een anoniem, lief valentijnskaartje.
Toen ik nadacht over de mogelijke afzender viel me 1 ding in mijn liefdesleven op.
De lieve jongen, die me vertroetelde, me liet voelen dat ik er mocht zijn, die in die zin het beste vriendje was.. was degene die ik niet waardeerde.
Ik kreeg de kriebels van de verliefdheid. Des te meer moeite hij deed des te meer stootte het mij af. Waarschijnlijk was het zijn bewondering voor mij die ik wantrouwde.
Wellicht laat dit weer zien dat ik slecht weet wat goed voor me is. Ik wees de rots waar ik op kon bouwen af, de kans op het soort relatie waar ik uiteindelijk naar verlang.
Ik kies juist voor moeilijke relaties, met mensen die niet weten wat ze willen, maar zoveel te bieden hebben en zoveel bij me losmaken.
Wat is wijsheid? Weet mijn hart wat goed voor mij is? Ook al heeft het door haar eigen keuzes pijn geleden? Is een verstandelijke keuze voor een betrouwbare provider waar het uiteindelijk op neer komt?
Misschien snap ik je nu eindelijk, ben ik degene die jou de kriebels bezorgd. Verstandelijk misschien de juiste keuze, maar misschien kun je mijn liefde niet verdragen.
Misschien.