Weer lekker opgewekt..

Goed, nu weer wat algemener hoor.. als je persoonlijk verhalen wilt horen kom je maar een keer langs of haal je het maar uit mijn gedichten ;-)

Afgelopen weekeind kwam Lis dr 'kleine' broertje langs. Hij rijdt motor, traint flink en werkt nog niet zo lang bij de Amsterdamse politie, dus een indrukwekkende verschijning in motorpak en met pistool op zak.

Nog nooit had ik een vuurwapen vastgehouden, dus dat was een aparte ervaring. Hij leerde me meteen even hoe ik het wapen schietklaar kon maken en hoewel het pistool natuurlijk ongeladen was gaf het een vreemd gevoel om de trekker over te halen.
Dankzij films kon ik me de rotzooi in Lis d'r kamer al voorstellen, een kapotte tafel, gaten in de muur, of erger nog een bloedend lijk. Ik richtte dus maar op niemand ;-)
Met een echte dode werd broer S. vorige week geconfronteerd. Min of meer uit nieuwsgierigheid (het hoort toch bij zijn werk) ging hij kijken bij een man die zelfmoord gepleegd had door zich door zijn hoofd te schieten. Veel bloed natuurlijk, maar het viel hem mee. Bij de eerste dode die hij zag, een natuurlijke dood gestorven, had hij het wel te kwaad gehad. Blijkbaar went het toch snel.
De lijkschouwer had bij de zelfmoord de kleding van de man opengeknipt om snel te kunnen bepalen of het misdrijf was of niet. In dat geval moet de plaats delict natuurlijk afgezet worden, heel logisch, maar ik had me nooit gerealiseerd dat een dode daar dus naakt ligt te wachten op de lijkwagen.
Of het zelfmoord was is trouwens nog niet helemaal zeker, want de ongelukkige schijnt familie te zijn van de man die een paar jaar geleden een geldnet wagen overviel. Van het geld dat hij buitmaakte is lang niet alles teruggevonden, dus het zou kunnen zijn dat iemand even op zoek ging. Misschien ligt het geld zelfs nog wel in die woning..

Het klinkt allemaal wel een beetje spannend, maar het blijft natuurlijk een dood mens. Met een familie die om hem rouwt.
Heb je je weleens afgevraagt hoe jij je zou voelen als je een lijk zou zien? Ik heb weleens iemand opgebaard gezien, maar ineens geconfronteerd worden met iemand die niet vredig neergelegd is, of bijgepoederd, ik weet het niet.
Mijn ouders leerden mij als kind al vroeg dat het lichaam dan nog maar een omhulsel is. Wat de persoon maakte tot wie hij of zij was is er niet meer. Misschien is dat ook wel een geruststelling als je ooit met een dode geconfronteerd wordt, ik weet het niet.

Ergens volgende maand mag ik overigens met S mee naar de schietbaan. Voor het eerst echt een wapen afvuren. Het schijnt een kick te geven, tenminste dat wordt als reden gegeven voor de vuurwapen fetish van veel Amerikanen. Ik ben benieuwd!