Jona

Soms schrijft een post/verhaal zichzelf..

In gedachten verzonken liep ik naar een bushalte. Net gewerkt, zaterdag ochtend, ik was nog niet helemaal wakker. Hem zag ik pas toen we al letterlijk tegen elkaar opliepen.
‘Wat ben je van plan?!’ Zei hij op vriendelijk toon, lachte me een beetje uit en bood toen zijn arm aan, ‘ik moet ook die kant op’. Zonder nadenken vlocht ik mijn arm in de zijne en zo liepen we de laatste meters naar de bushalte. Hij ging naast me zitten op het bankje en bestudeerde me aandachtig, net als ik dat bij hem deed. Groezelige gympies, een oude spijkerbroek, zwart bomberjack en om het af te maken een muts die hij verkeerd om droeg en zijn haar compleet bedekte. Niet iemand waar ik uit mezelf tegen was gaan kletsen, maar toch ontstond een gesprek.
‘Waarom draag je rode nagellak?’ Ik vond het maar een vreemde vraag, ‘omdat ik dat mooi vind’. Hij leek tevreden met mijn antwoord. Hij vertelde dat hij naar een sporthal ging, en eruit moest bij dezelfde halte als ik. Of ik op mezelf woonde? Ik antwoordde bevestigend en vertelde over mijn studie. ‘Wow, dat doe je goed. Ik moet nog beginnen! Tot nu toe heb ik alleen maar middelbare school gehad.’ Al snel blijkt dat hij nu even helemaal niets doet of heeft.
‘Ik ben dakloos. Vroeger woonde ik met vrienden ergens in Brabant. Dat ging prima tot we iemand binnenhaalden die ons begon af te persen en de boel vernielde. Toen hebben ze ons uit huis gezet. Ik slaap nu bij de nachtopvang.’ Een beetje verbaasd kijk ik hem aan. Een schoffie is hij misschien, maar dat hij op straat zou leven had ik niet verwacht. ‘Je moet eens uitzoeken wat de gemeente voor je kan doen! In jou positie kun je vast wel wat geld of hulp krijgen, maar daar moet je dan wel achteraan.’ Hij knikt. ‘Ik hoop dat familie me binnenkort een beetje kan helpen. Heb jij eigenlijk een vriend?’ Eigenlijk wil ik geen antwoord geven, maar ik moet grinniken. ‘Dan kan ik toch met jou samenwonen?!’ Ik ga er niet eens op in en noem hem alleen maar een mafkees.
Wat hij bij de sporthal te zoeken heeft blijft onduidelijk, ook als we eenmaal in de bus zitten. Ik heb voor hem afgestempeld zodat hij zijn geld niet uit hoeft te geven. Waarschijnlijk probeert hij op de een of andere manier nog iets te verdienen, maar dat doet er nu even niet toe. We stellen onszelf eindelijk aan elkaar voor, hij blijkt Jona te heten en 25 jaar jong te zijn. Er is een oudere broer en zijn ouders leven nog, maar ze zijn te oud om met zijn problemen lastig te vallen zegt hij. ‘Voordat mijn broer geboren werd kreeg mijn moeder een visioen dat ze hem Mattias moest noemen. Waarom gebeurde dat verdorie niet bij mij?! Dan had ik nu geen Jona geheten.’ Voor het eerst is hij bloedserieus. ‘Maar dat is toch een orginele naam?’ ‘Ach, met die gozer uit de bijbel liep het anders niet goed af.’ Ik ben het niet met hem eens, maar vermijd een discussie.
De serieuze fase duurt niet lang. Hij showt zijn twee afgebroken verstandskiezen en maakt twee kleine kindjes bang door hetzelfde bij hen te doen. Toch heb ik een goed gevoel over Jona. Als we uitstappen vraagt hij of hij mijn mobieltje mag gebruiken om zijn vriend te bellen en mijn twijfeling duurt maar kort. Misschien gaat hij er met mijn telefoon vandoor, maar mijn hart zegt van niet. Gelukkig heb ik gelijk.
‘Waar woon je eigenlijk?’ nu twijfel ik wél echt. Ik zit niet te wachten op een dakloze jongen aan mijn deur. Aan de andere kant, als je iemand kan helpen met iets simpels als wat te eten, moet je dat dan niet doen? We zijn al vlakbij mijn huis als ik mijn beslissing maak, ‘Ik woon hier vlak om de hoek. Je mag best langskomen als je echt niets te eten hebt, maar ik ben je niets verplicht en kan altijd nog nee zeggen’ hij knikt en neemt daarna afscheid van me.

Terwijl ik hem weg zie lopen denk ik aan zijn naam. Jona.
Ik had het zelf waarschijnlijk niet beter kunnen verzinnen. Hopelijk zal hij binnenkort echt iemand om hulp vragen, want Jona zit al lang genoeg in de walvis.