Afwezig

Nadat ik mijn initiële verslaving aan MSN-Messenger overwonnen had ontdekte ik een prachtige functie binnen het programma. Ik kon mijn 'status' namelijk tijdelijk op 'afwezig' zetten, waardoor niet iedereen tegelijkertijd tegen me begon te kletsen. Sterker, ik kon dit permanent zo laten, waardoor ik helemaal zelf in de hand hield wanneer en met wie ik via MSN contact had. Wat een rust!

Langzamerhand kwamen steeds meer vrienden op hetzelfde idee en als ik nu weer eens inlog op MSN dan 'staat' bijna iedereen op 'afwezig'. Het is dus altijd een gok of je ook echt contact krijgt met iemand, maar wel een hele verbetering, want ik wil me niet verplicht voelen om met iemand te chatten.

Afwezigheid is vaker een goed idee, zoals tijdens een vrije dag, of een vakantie, wanneer je even helemaal niet aan werk of andere verplichtingen hoeft te denken en jezelf kunt opladen. Geestelijke afwezigheid komt nog vaker voor, maar is niet altijd even handig. Zo verspreek ik me weleens tijdens een interview, dat ik voor mijn werk af moet nemen, omdat ik eigenlijk niet écht geïnteresseerd ben.

Ook hier was ik lange tijd afwezig, echt tot mijn spijt. Een tijdje niets op je blog schrijven is alleen net zoiets als te lang niet naar de tandarts gaan, het is steeds moeilijker om je er weer toe te zetten. Bovendien, waar moet je beginnen? Alle dingen die gebeurd zijn tussen eind oktober 2009 en maart 2010 laten zich namelijk niet makkelijk samenvatten. Het lijkt mij voor jullie aan de andere kant ook niet bepaald interessant om oude verhalen te horen, dus pak ik de draad maar weer op waar ik gebleven ben. Ik sluit echter niet uit dat ik bepaalde gebeurtenissen toch nog met jullie wil delen..

Op de titel van dit blog wil ik nog wel even terugkomen, want afwezigheid kan dus fijn zijn en rust geven. Zeker als je je zoals ik soms een beetje overprikkeld voelt. Permanente afwezigheid is alleen minder leuk, maar daar is helaas soms geen ontkomen aan. Zo overleed begin dit jaar een erg leuke tante van Bram, maar ook maakte ik vorige jaar een keuze voor permanente afwezigheid. Het is nooit makkelijk om een vriendschap af te ronden en dit doe ik dan ook heel zelden. Vaak blijkt er, groot of klein, ook voor oude vriendschappen nog plek in mijn leven te zijn. Of ik laat op zijn minst de mogelijkheid open dat een vriend of vriendin in de toekomst weer in mijn leven kan komen.

Soms is dit alleen geen echte optie meer, als een vriendschap je voor je gevoel niets positiefs meer brengt. Ik denk dan ook dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar het is nooit een leuke.

Afwezigheid dus. Nodig, fijn, pijnlijk, en soms verdrietig. Een positief voorbeeld van afwezigheid is de komende vakantie van mij en Bram naar New York! Al twee jaar willen wij hier erg graag heen, maar telkens kwam het er niet van. De eerste week van mei gaan we nu dan toch, maar dan moeten we wel een week lang onze poezenbeesten missen en die afwezigheid is geen leuke.. enfin, over die monsters in een volgend blog meer!

Kate!

Ze is wat mij betreft één van de meest fascinerende en muzikale vrouwen uit de geschiedenis. Kate Bush. In de jaren zeventig werd ze vanuit het niets immens populair met 'Wuthering Heights', maar de aandacht die ze daardoor in overvloed kreeg leek haar niet te bevallen. Maar één tour heeft ze ooit gedaan en de laatste jaren leeft ze als een kluizenaar, tot verdriet van haar fans (zie de documentaire: Op zoek naar Kate).
De reden dat haar muziek voor mij bijzonder is heeft te maken met de twee belangrijkste mannen in mijn leven, mijn vader en Bram. De eerste draaide 'The Kick Inside' lekker hard in de auto toen ik kind was en die klanken zal ik nooit meer vergeten. 'The man with the child in his eyes' was toen al mijn favoriet, al kon ik niet uitleggen waarom.
Jaren later kwam ik voor het eerst op de studentenkamer van Bram, om daar geen foto's van halfnaakte vrouwen aan te treffen, maar twee muzikale liefdes aan de muur. Tori Amos en Kate Bush.

Toen we ontdekten dat een Nederlandse zangeres een theatershow gemaakt had over kate Bush hoefden we dus niet lang na te denken. Zonder een recensie te lezen kochten we kaartjes en daar hebben we geen moment spijt van gehad. Gister zijn we Niki Romijn met haar show 'Kate' namelijk in 'De Slinger' in Houten gaan zien en zelfs Bram vond het fantastisch! Niki is erg muzikaal (speelt piano, gitaar en harmonica) en kan prachtig zingen. Ze imiteert Kate Bush niet, maar zelfs haar intonatie lijkt volgens Bram veel op die van de zangeres. De twee muzikanten die bas, gitaar, viool en andere instrumenten bespelen zijn ook erg goed en de hele show is voorbij voordat je er erg in hebt, met allerlei leuke anekdotes over het leven van Kate en dat van Niki.. Nieuwsgierig? www.nikiromijn.nl