Ik ben een slechte vrouw

Toen ik aan mijn studie begon kon ik niet wachten op de introductieweek. Daar zou ik vast veel intelligente en gelijkgestemde mensen ontmoeten en beter aarden dan ik op de middelbare school had gedaan. Het bleek inderdaad een feest van herkenning en ik was ouderwets enthousiast. In plaats van de kat uit de boom te kijken ben ik namelijk juist een enorme spring in het veld in nieuwe situaties. Gelukkig was ik niet het enige bijzondere type in mijn propedeusegroep, dus na een bewogen kampweek begon ik vol goede moed aan mijn studie.

Helaas bleek echter al snel dat kinderachtig gedrag mensen niet verlaat naar mate ze ouder, maar alleen als ze wijzer worden. De leuke hechte groep van het introductiekamp deelde zich op in groepjes en iedereen had zijn mening klaar over elkaar. Zo was er de jongen die in zijn enthousiasme en vanwege zijn lichaamsbouw verkeerd begrepen en daardoor als negatief ervaren werd, er was de oudere klasgenoot waarmee alle jongens vrienden wilden zijn maar die zijn leeftijd eigenlijk geen eer aan deed, de ‘roddelnicht’ die eigenlijk gewoon opzoek was naar vriendschap... kortom, weinig transparantie en veel verkeerd begrepen/gelezen mensen.

Natuurlijk zijn vooroordelen menselijk. Ik ben zelf ook erg snel met mijn eerste indruk, maar ik ben daarna altijd bereid om die indruk aan te passen aan de werkelijkheid. Dit bleek op de SVJ helaas niet zo te zijn, de hokjes en stereotypen bleven bestaan en dat vind ik enorm triest. Je zou van toekomstige journalisten toch hoor en wederhoor mogen verwachten?

Welke stempel ik had werd op een bizarre manier duidelijk toen een oud klasgenootje iemand voor mij waarschuwde als zijnde ‘een slechte vrouw’. Hierbij doelde zij schijnbaar op mijn omgang met mannen, want ik zou volgens haar het bed hebben gedeeld met Henk Westbroek.. Toen ik dit hoorde moet ik eigenlijk lachen, want zoiets vergezochts had ik zelden gehoord. Blijkbaar was mijn verhaal dat ik als caissière ooit eens zijn nummer had gekregen om een biertje te gaan drinken tot een hele affaire geëvolueerd.. Als het niet zo ontzettend triest was zou ik de hoeveelheid fantasie van de bedenkster bijna knap vinden. Let wel, op dat moment was ik al een paar jaar afgestudeerd en zelfs tijdens mijn studie al jaren niet meer met haar in contact geweest. Ik wist meteen weer waarom.

Met drie andere mensen uit dat eerste jaar journalistiek heb ik nog wél contact, sterker nog, mijn lief is één van de mensen van dit eerste uur. Ik vond hem een broekie toen ik hem voor het eerst zag, maar we voelden ons meteen tot elkaar aangetrokken. Andere mensen en hun verhalen stonden toen echter in de weg. Hij is gelukkig sterker dan dat en zo hebben we elkaar zes jaar later gevonden, om nooit meer bij elkaar weg te gaan.
Daarnaast is een ander oud klasgenoot één van mij allerbeste vrienden, de grote kerel die nu meer de lange kerel is en met wie ik uren kan praten. Lief en leed hebben we gedeeld en ik ben ontzettend blij dat we allebei gewend zijn om verder te kijken dan de oppervlakte en dan onze neus lang is.
Tot slot is er de grapjas en voormalige roddelnicht van onze klas, die ik om exact die reden niet uit kon staan. Toen we elkaar opnieuw een kans gaven bleef er echter niets over van onze voordelen en inmiddels beschouw ik hem als meer dan een vriend van mijn lief, namelijk als een goede vriend van ons allebei.

Ik heb dus ergens niets te klagen, want door het volgen van deze studie zijn deze drie geweldige mensen in mijn leven gekomen. Ik heb er ook veel geleerd, namelijk dat het geen zin heeft om eerlijk en transparant te zijn en hard te werken voor je contact met sommige mensen. Het blijkt namelijk naïef om van volwassenen te verwachten dat ze boven achterbaks en kinderachtig gedrag staan. Gelukkig maak ik me daar nu echt niet druk meer om, maar wilde dit toch even van me afschrijven.

Ik ben verder niet rouwig dat we ons lieve Hummeltje konden ophalen op de vrijdagavond dat er een reünie plaatsvond van mijn studie..