Lieve jij

Lieve jij,

Heel erg bedankt voor je mailtje! Het deed me goed om iets van je te horen.
Na het lezen van je berichtje vroeg ik me nog één ding af. Weet je al of je aan het programma gaat meewerken? Ik ben erg benieuwd hoe je daar over denkt.

Toen ik zelf aan dit project begon verwachtte ik niet dat het zo intiem zou worden. Dat schreef ik volgens mij ook al eerder op dit weblog. Dat zoveel mensen nu gaan vertellen hoe ze mij zagen is best confronterend.

Het is ook inderdaad wel moeilijk dat alles nu weer naar boven komt. Eerst leek het me geen probleem, maar er zit nu al een tijdje een pijnlijke knoop in mijn maag. Het neemt me dus wel in beslag. Dat jij over de vragen die ze je stelde nadenkt en snapt hoe vervelend het voor mij is geweest betekent veel voor me. Dankjewel daarvoor!

Ondanks alles vind ik dat iedereen zich vrij moet voelen om zijn eigen verhaal te vertellen. Jij bent mij namelijk niets schuldig en ziet de dingen net weer anders dan een ander die hetzelfde heeft meegemaakt. Herinneringen zijn subjectief en wat jij vertelt is JOU waarheid. Jou verhaal is dus uniek!

Ik weet dat er mensen kunnen zijn die het pesten bagatelliseren, of mogelijk dingen vertellen die mijn verhaal tegenspreken. Dat is misschien voor een deel omdat ze dingen niet onder ogen willen zien, maar ook voor een groot deel doordat ze het zich anders herinneren dan ik. Dat is prima, het zorgt er alleen maar voor dat het een volledig verhaal wordt.

Jou neem ik niets kwalijk, ik hoop dat je dat weet. Natuurlijk hebben de klasgenootjes rond de echte pesters (kinderen zoals jij) het me niet makkelijker gemaakt, maar dat is wel te verklaren. Kinderen schijnen van nature egoïstisch te zijn, op zoek naar hun eigen plek en bezig met hun eigen belangen. Het opnemen voor iemand die er niet bij hoort past daar niet in.
De rol van buitenstaander paste ook wel een beetje bij mij, ik was immers een rare. Anders dan andere kinderen. De rolverdeling in een groep wordt volgens mij al in de laagste klassen vastgesteld en het is voor een kind alleen onmogelijk om dat te veranderen. Er zijn de pesters, de meelopers en er is de verschoppeling. Die rollen draai je niet zomaar om.

Ik neem het vooral het leraarsechtpaar (je weet wie ik bedoel) kwalijk dat ik het zo moeilijk heb gehad. Kinderen realiseren zich vaak nog niet hoe hard ze zijn, of wat de consequenties van hun daden zijn, daarom zijn het de volwassenen die in moeten grijpen.
Deze twee mensen deden dat niet en stonden toe dat er in hun klaslokaal gepest werd. Je weet wel, dat niemand mij aan wilde raken omdat ik vies was, dat niemand mij mijn boeken wilde geven of tegen me wilde praten. Dat zijn echt situaties waartegen een leraar zich zou moeten verzetten!

Gelukkig deed mijn lievelingsleraar dat wel in de lagere groepen, maar hij was er later niet meer om mij te beschermen. Juist toen het erger werd.

Jij bent trouwens niet de enige die nieuwsgierig is, ik heb jou natuurlijk ook gevonden ;-) Volgens mij gaat het erg goed met je! Het is leuk om ongeveer te zien hoe het met je is en hoe jij en je wederhelft eruit zien. Laten we elkaar nog eens mailen. Dan zet ik het niet op mijn weblog en kunnen we bijkletsen ;-)

De reden dat ik dit zo publiceer is omdat ik veel van dingen die ik hier schrijf ook aan de lezers van mijn weblog wil laten weten. Een open brief aan jou leek me daarom een orginele manier om dat te doen, het voorkomt ook dat ik het verhaal twee keer moet gaan vertellen!

Mijn eerste opnames zijn trouwens afgelopen donderdag geweest. Ze hebben toen eerst een interview met Bram (mijn vriend) gedaan en hebben ons daarna met wat vrienden in de stad gefilmd. We moesten daar doen of we ‘spontaan’ in de stad een biertje aan het drinken waren, dus dat was wel even raar.

Gelukkig bleken de mensen van het programma allemaal erg gezellig en sympathiek. Als je twijfelt is dat misschien een argument om het wel te doen. Volgens mij zijn het integere mensen die veel oog hebben voor het gevoelige onderwerp van het programma. Hun te ontmoeten maakte mij een stuk minder zenuwachtig.
De opluchting dat het erop stond voor die avond maakte dat het nog lang onrustig bleef in de stad…

Dinsdag moet ik overigens alweer! De spanning daar omheen heeft zich genesteld in mijn buik. Ik heb daarom een dagje sauna gedaan om echt even te ontspannen. Onze lieve 'meester' is trouwens al aan de beurt geweest en was ook zenuwachtig gaf hij toe, het zal er dus wel bijhoren.. ;-)

Tot hier lieve jij, bedankt voor je mailtje, laat je me weten of je mee gaat doen?
Ik ben ook benieuwd hoe het met jou is.

Ps. Ik heb me vaak afgevraagd of jij door hebt gehad hoe anders je me behandelde nadat we samen ineens voor een nieuwe situatie stonden. Kun je je voorstellen dat ik me soms afvroeg welke waarde ik daaraan moest hechten?

Lfs, Tamara

Kattebeest

ain't cats grand? ;-)

Kindertaal

Gisteravond mocht ik een paar uurtjes op Puck en Mara passen, neefje en nichtje van Bram.

We mochten van Bart (pappa) frietjes eten in de snackbar, dus had ik al meteen een puntje gescoord.. Op een kruk in de friettent praatte de kinderen honderduit. Zo wist Puck zeker dat niet alle buien doodgingen als ze gestoken hadden, want hij had weleens een bij zonder angel gezien.

Ook werd besloten dat de kleur rood sterker was dan wit, want als je de ketchup en mayonaise mengde dat werd het roze. Dat was ook de lievelingskleur van Mara, maar Puck vond het stom. Dus volgde een discussie over het feit dat jongens ook best roze kleren aankunnen, maar dat Puck roze toch niet leuk vond.

Toen vroeg ik me hardop af wat Bram eigenlijk was van de twee blonde kindjes, hun oom of hun neef? Natuurlijk is hij hun neef, maar dat kwam volgens hen omdat een oom kinderen heeft. Misschien komt dat nog zei ik, maar nu nog even niet.
Kuste we dan wel? Want van vrijen krijg je kindjes en kussen dat is vrijen…

Goed… die vragen mogen hun ouders beantwoorden.

Bij de kids thuis werd er televisie gekeken door Puck en deden Mara en ik het ‘slakkenspel’. Daarna kwam de playmobile tevoorschijn en bleek dat Puck dat toch interessanter vond dan voor de buis zitten. Zo zie je maar, de hedendaagse jeugd is nog niet verloren!

Toen we even later samen nog even tv keken werd er net een ondertitelde serie uitgezonden op Nickelodeon, dus werd ik overgehaald om te vertalen zodat ze er toch nog iets van meekregen… leuk… een half uur alle teksten voorlezen..

In bad en naar bed was ook erg gezellig, compleet met boekje lezen, kussen gevecht en licht tegenstribbelen.. want zo hoort dat..
Voordat ik het wist stond Bart alweer op de stoep, net op tijd om Puck weer in bed te stoppen. Die had namelijk ‘heimwee’.

Toch bijzonder hoeveel je over de persoonlijkheden van kinderen leert als je een paar uurtjes bij ze bent. Puck heeft energie voor tien, maar een teer hartje. Hij zingt graag uit volle borst en leerde zijn zusje het dansje dat hij op school geleerd had. Mara eet haar frietjes met een vork en wil haar kleren netjes opgevouwen in haar kast hebben. Een echt prinsesje, maar ze laat geen traan als ze zeer weer eens ergens aan stoot.

Tot slot Mara’s slaapliedje (vrij vertaald)

En er was een prinses
En ze was heeeeeel mooi en woonde in een kasteel
En toen kwam er een prins
En toen zag de prinses de prins op zijn paard
Maar de draak stond bij de ingang van het kasteel
De prinses mocht niet naar buiten, dus ging ze terug in het kasteel
En toen ging de prins vechten met de draak en ging de prinses met hem mee.
Toen gingen ze trouwen.

Oh, en er waren ook de eerste tv opnames later die avond ;-) later meer!

De verrekijker

Er is niemand die jou vraagt waarom je daar staat.
Je kunt je alleen verwonderen, omdat je te weinig centimeters meet.

Evenmin wil men weten wat precies dat doel is, welk nut het heeft.
Jij zou het niet weten, je weet niet eens hoe het heet.

Er is niemand die jou vraagt waarom je je terugtrekt van dat doel.
Overweegt om het zo te laten, het nog eens van een afstand wil bezien.
Dat doel is maar een ding, dat hoef jij niet te verklaren.

Jij mag het vergeten, over vijf minuten of misschien tien.
Er is niemand die jou vraagt waarom je teruggaat.
Het grote mens daar in de verte verwachtingsvol aankijkt.
Niemand hoeft te weten waarom je armpjes vol vertrouwen omhoog rijken.
Ineens ben je er en niemand zal je vragen waarom je nu gelukkig lijkt.

Pesten

Impulsieve acties, echt iets voor mij.

Ik neem een dakloze praktisch mee naar huis, of date met iemand die naast me in de trein zat. Wanneer iemand mij iets vraagt dan antwoord ik in een fractie van een seconde.
Het nadenken over datzelfde antwoord duurt meestal iets langer en ik wil me dan nog weleens bedenken...

Zo ook toen ik op Hyves reageerde op dat ene berichtje waarin mensen met een pestverleden gevraagd werd om te reageren.
'Dat gaat over mij' was mijn eerste impuls en ik schreef een berichtje.
Op een reactie had ik niet gerekend en al helemaal niet op al het andere dat daarop volgde.

De oproep bleek te komen van een productiebedrijf dat voor de EO een nieuw programma maakt over pesten.
Mijn verhaal doen op televisie schrok mij niet af, maar ik raakte aan het twijfelen toen ik hoorde wat het concept is van het programma.
Het is namelijk de bedoeling om zowel mij als de pesters, mijn ouders, een oud leraar en andere betrokkenen aan te woord te laten, en dat komt een stuk dichterbij.

Wil ik wel geconfronteerd worden met de mensen uit mijn verleden?
Hoe zou het emotioneel voor me zijn om hier weer actief mee bezig te zijn?

Gelukkig was er 'meester' Hennie, mijn lievelingsleraar op de basisschool. Hij werd ook benaderd en besloot mee te werken, maar had ook contact met mijn vroegere pesters.

Daardoor werd al snel duidelijk dat er veel veranderd is in bijna 25 jaar.
De twee meiden waar het specifiek over gaat zijn volwassen geworden en allebei ook nog eens moeder. Ze realiseren zich (in ieder geval tot op zekere hoogte) wat er gebeurd is en dat ze fout zaten.

Deze wetenschap maakt dat ik het aandurf om verder te gaan met het programma.
Ik merk ook dat ik ver gekomen ben. Het onzekere bange meisje van toen ben ik allang niet meer.
Ook deze confrontatie met mijn eigen geschiedenis kan mij geen pijn meer doen, maar ik kan er misschien wel van leren.

Kortom, ik ga door met het programma.
Vorige week is een redacteur met Bram en mij komen praten en de eerste beelden worden waarschijnlijk deze week al opgenomen.
Het gaat dus snel, maar in zekere zin is dat nu ook een goede zaak. Let's get it over with!

Emotioneel gezien neemt dit gebeuren me wel een beetje in beslag.
Ik merk dat ik het gezelschap van andere mensen minder opzoek, omdat mijn hoofd vol is van dit alles. De tijd is gekomen om een aantal deuren te sluiten en mijn beeld van de twee pesters los te laten.

Ik ben geen slachtoffer, maar zij zijn ook meer dan daders.

Kus, Tamara