RIP Veter

Het was een rare week.
Toen we vorige week zondag een stukje wilde gaan wandelen vonden we Veter (de kat).
Hij mauwde klagelijk toen we hem oppakte, voelde nat en koud.
Die dag werd het niet beter, ook niet warm voor de kachel, omringt door alle mogelijke soorten voer en bakjes met vers water. Veter wilde niet eten, alleen een beetje drinken.
Maandag zouden we met hem naar dierenarts gaan, maar nadat hij drie hapjes van de tonijn nam kregen we weer hoop. Misschien kwam het vanzelf weer goed, hoopten we.
Soms leek het wel of we een kind hadden, constant hielden we elkaar op de hoogte over de hapjes en geluidjes van Veter.
De dierenarts had vanaf het begin al weinig hoop, eigenlijk wilde ze al bij afspraak nummer 1 dat we hem een spuitje gaven. Benjamin kon dat absoluut niet verkroppen en dus kreeg het beestje twee keer een dialyse. Helaas kreeg dat zijn doodzieke niertjes niet meer aan de gang.
Eigenlijk had hij al opgegeven toen hij zijn dieetvoer weigerde en nu wilde hij het liefst een rustig plekje opzoeken om te sterven.
Uiteindelijk kon ook Benjamin er niet meer omheen en hield ik het katje in mijn handen terwijl het een spuitje kreeg. Ook al was het niet mijn beestje, toch vond ik het moeilijk.

Nu is Veter begraven en is er geen katje meer dat constant onze aandacht opeist. Toch geeft dat geen opluchting, maar gemis. Want bij dit huisje hoorde Veter.

handen

Neem mijn voeten

Neem mijn handen

Ze zijn de jouwe

Om te pijnigen en te strelen

Ik geef je leven

Met mijn tanden

Wrijf over je zorgen

Strijk je frons glad

Zoek mijn weg tussen je krullen

En knijp

Hard genoeg om mijn handen te pijnigen.

Als ik je sla is het een gift

Zodat je weer weet dat je bestaat

Vader gezocht

Hij zei nog zo, ‘neem je camera mee’.
Ik zag hen al zitten toen ik de trein in stapte, moeder en dochter.
Mam las een glossy, maar het meisje liet zich er niet van weerhouden om tegen haar te praten.
Ik wilde al radio gaan luisteren, totdat ik iets van hun gesprek opving.
“Hij is ook acteur dus dat is leuk. Weet je wie ik bedoel?” Haar moeder deed een paar pogingen om het te raden, maar daar had de blonde dame geen geduld voor. “Ruben Nicolai van de Lama’s mam! Hij ziet er leuk uit, is hartstikke grappig..”
Ik snapte nog niet helemaal waar het gesprek over ging, vooral niet toen de moeder opmerkte dat Ruben Nicolai toch wat te jong was. Toen kwam de aap uit de mouw. “Toch lijkt hij me een hele leuke vader” hield het meisje vol. “Hij acteert, net als jij.”
Van dit hele gesprek, haar dochter die wel wist wie haar nieuwe vader moest worden leek de vrouw tegenover haar niet op te kijken. Ik moest me wel afvragen wat er precies aan de hand was, zag het meisje haar biologische vader niet meer?
“Robbie Williams! Die wil ik wel als vader! Hij is muzikaal, rijk en itllig… ittell..”
“Intelligent” hielp ik haar een handje en ze lachte, “maar hij is nooit thuis” voegde ik eraan toe. “Ach ik ook niet, want ik zit op school” grapte het meisje.
Ze bleek Renée te heten en negen jaar jong te zijn.
Na ons gesprekje haalde ze een dik plakboek tevoorschijn, waarin ze allerlei plaatjes geplakt had, in tekende en schreef. Haar moeder bleek ook bereid tot een praatje en vertelde dat haar dochter haar telkens opnieuw verbaasde. “Soms zou ik willen dat ze iets meer kind is, maar ik kan haar natuurlijk niet dwingen.”
Voorzichtig probeerde ik te vissen naar een emailadres, maar nog voor ik mijn vraag heb afgemaakt springt Renée er al op in. “Oh natuurlijk, leuk! Hier!” Ze trekt een pagina uit haar plakboek en schrijft er met kinderlijke hanepoten haar emailadres op.

Liefde is een werkwoord

Love is patient,
Love is kind
Love comes thru
All the time
Always protects
Hopes and trusts
Keeps on believing, and it never gives up.

Waarschijnlijk is liefde de grootste les in het leven en misschien wel de moeilijkste.
Angst is een slechte raadgever.

Is Bos te Amerikaans?

Bos debatteert agressief kopte Geen Stijl vandaag. Het werd zelfs geen stijl genoemd voor een mogelijk premier.
Dit versterkte bij mij de vraag die mij achter de kassa te binnen schoot. Is Bos niet gewoon te Amerikaans voor Nederland?
Goed, laat ik dit even onderbouwen. Bos en Balkende naast elkaar. Onze Harry Potter naast een vele malen aantrekkelijker Wouter Bos. Een man die een stuk representatiever zou zijn in het buitenland (denk Balkende als schooljongetje naast Bush). Bovenal lijkt Bos heel wat menselijker dan de stijve hark die ons land nu bestuurt.
Tenminste op het eerste gezicht.
Toch is Balkenende populairder en zeggen de peilingen dat wij hem nog een periode als premier willen. Wat klopt hier niet?
Zijn we ergens verknocht geraakt aan het onhandige emotieloze mannetje? Is het de zwarte kousen uitstraling die hem betrouwbaarder maakt dan de vlotte goed geklede Bos?
Terug naar het stijlloze berichtje.
Wat is er mis met stevig debatteren? In Amerika wordt in verkiezingstijd flink met modder gegooid, geen onderwerp geschuwd. Hier is dat ondenkbaar. Niet dat het wenselijk is om het privé leven van je tegenstander in de campagne te betrekken, maar het mag me allemaal wel wat pittiger.
Toch lijkt ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ in ons land nog steeds te gelden. Politici zien er stijfjes uit en ogen minder menselijk dan je buurman of collega. Zo is het altijd geweest en misschien zijn we wel niet toe aan verandering.
Henkjan Smits zei vandaag over Bos; “Volgens mij gelooft hij zelf niet wat hij zegt.” Hier ben ik het niet mee eens, volgens mij gelooft Bos absoluut wat hij zegt. Toch raakt het de Nederlandse kiezer niet zoals hij waarschijnlijk zou willen.
Is het de net te knappe kop? Is het zijn semi-vlotte uitstraling? De manier waarop hij je lijkt te moeten overtuigen van zijn gelijk? Hoe dan ook, we lijken er gewoon niet rijp voor. Van Balkenende naar Bos is dan ook gigantische stap..

Ps. Er zijn ook mensen die beweren dat een aantrekkelijke man argwaan wekt bij mannelijke kiezers. Dat vrouwen Bos wel zien zitten (vanwege zijn achterwerk.. zitten.. vat je ‘m? hahahaha) zou in dat geval ook in zijn nadeel werken.

Daarom hou ik dus van kinderen

We liepen vandaag samen naar ‘huis’. Mijn oppaskindje Ramses en ik. Zoals elke vrijdag stopten we bij elk speeltuintje op de route zodat hij zich even uit kon leven. Gelukkig zijn dat er maar twee.
Ondertussen liep hij naast me te babbelen. “Meisjes zijn lief, ik vind zoveel meisjes lief.” Om het aantal duidelijk te maken stak hij acht vingers naar me op. Toen ik hem vroeg met wie hij dan wilde trouwen twijfelde hij geen moment. “Allemaal” en daar bleef het bij.
Een paar weken geleden wilde hij nog met zijn moeder trouwen en nu met alle acht lieve meisjes uit zijn klas. “Met meer meisjes is het veel leuker” verkondigde hij en ik kon er weinig tegenin brengen. Was het alleen maar zo simpel..
Als we verder lopen begint het te regenen. “Regen is water” zegt Ramses en ik beaam zijn wetenschappelijk analyse. “Als ik samen met Bo ben doen we onze mond open en proeven de regen” vervolgt hij. Eigenlijk wil ik het daarvoor waarschuwen, maar dan snoert hij me de mond. “Regen smaakt eigenlijk nog lekkerder dan Roosvice.”

Wat moet ik daar nou op zeggen. Moet ik uitleggen dat de regen vervuilt is? Ik besluit de heerlijke onwetendheid te laten voor wat het is. Er komt nog genoeg tijd voor de vervelende realiteit van deze wereld.

Bennie en Tammy

Wat is internet toch een fijn medium… zo plaatst een vage kennis berichtjes op je weblog en zo ben je al een half jaar samen..
In eerste instantie hield ik de boot af, maar toen we eindelijk afspraken was het voor mij binnen tien minuten bekeken. Sindsdien zijn we samen.
Elke avond als we weer bij elkaar zijn bedenk ik me dat het toch eigenlijk een wonder is.
Dat mijn hart nog steeds een sprongetje maakt als ik hem zie, we automatisch tegen elkaar aankruipen op de bank en even automatisch bijna overal over discussiëren..
Liefde is een irrationeel wonder, een bovennatuurlijk geschenk. Ik kan er alleen maar van genieten en hopen dat ik over een half jaar weer een lyrisch stukje over de liefde en mijn wederhelft kan plaatsen..