Uit Tree of Life: ‘The nuns taught us there were two ways through life - the way of nature and the way of grace. You have to choose which one you'll follow. Grace doesn't try to please itself. Accepts being slighted, forgotten, disliked. Accepts insults and injuries. Nature only wants to please itself. Get others to please it too. Likes to lord it over them. To have its own way. It finds reasons to be unhappy when all the world is shining around it. And love is smiling through all things.’
Toen Bram en ik het hartje van ons ongeboren kindje hadden zien kloppen, tijdens de eerste echo, voelde ik me een stuk zekerder over mijn zwangerschap. Toch was ik nog erg zenuwachtig toen we naar het ziekenhuis gingen voor de termijnecho. Helaas terecht, want de echoscopiste kon geen kloppend hartje meer vinden. Het voelde eigenlijk net zo onwerkelijk als de zwangerschap tot dan toe vaak voelde. Het kon toch niet zomaar fout zijn? We hadden toch al een hartje gezien? Toen de gynacoloog bevestigde dat het vruchtje niet meer leefde, drong het een beetje tot ons door. Daarmee kwam ook het verdriet. Natuurlijk wisten we dat de eerste twaalf weken erg onzeker zijn, maar het is onmogelijk om je voor te bereiden op zulk slecht nieuws. Dit kindje was zo ontzettend welkom en toch hebben wij het niet vast kunnen houden. Het was waarschijnlijk onvermijdelijk, omdat er iets mis was met het vruchtje, maar het voelt erg oneerlijk.
Wat er in mijn lichaam gebeurd is, heet technisch gezien een ‘missed abortion’. Het vruchtje is overleden, maar mijn lichaam heeft het niet uit zichzelf afgestoten door middel van een miskraam. Uiteindelijk ben ik daarom afgelopen vrijdag in het ziekenhuis opgenomen voor een curretage. Erg confronterend, om wakker te worden met een lege buik, en fysiek heftig, omdat ik hiervoor onder narcose ging. Gelukkig is dit goed gegaan en ik pak inmiddels het dagelijks leven weer voorzichtig op. Ik ben absoluut geen expert, maar denk dat verwerking in vlagen gebeurt en dat het geen zin heeft om mijn leven hiervoor op pauze te zetten. Wel geef ik het verdriet de ruimte als het me overvalt.
Misschien vraag je je af waarom ik hierover schrijf op mijn weblog. Het is immers iets erg persoonlijks. Voor mij is het juist vanzelfsprekend, omdat ik ook geschreven heb over onze blijdschap over mijn zwangerschap. Dat dit misgegaan is, is voor mij de zwarte keerzijde van de medaille. Het is erg pijnlijk, maar wel een deel van het leven. Door onze ervaring horen Bram en ik nu van verschillende kanten hoeveel mensen te maken hebben gehad met een miskraam, waarvan wij het anders nooit gehoord zouden hebben. Het is volledig hun recht om dit alleen te willen verwerken, maar het voelt voor mij goed om dit met anderen te delen. Gewoon omdat er over gepraat mag worden en dit niet onder het tapijt geschoven hoeft te worden.
Billy Joel schreef een mooi nummer, waarin ik me erg herken en dat me in deze periode erg raakt. Montezuma’s Revenge voerde het echter mooier uit, hier heb ik alleen maar een kort fragmentje van. De volledige tekst staat onder het filmpje.
So It Goes
In every heart there is a room
A sanctuary safe and strong
To heal the wounds from lovers past
Until a new one comes along
I spoke to you in cautious tones
You answered me with no pretense
And still I feel I said too much
My silence is my self defense
And every time I've held a rose
It seems I only felt the thorns
And so it goes, and so it goes
And so will you soon I suppose
But if my silence made you leave
Then that would be my worst mistake
So I will share this room with you
And you can have this heart to break
And this is why my eyes are closed
It's just as well for all I've seen
And so it goes, and so it goes
And you're the only one who knows
So I would choose to be with you
That's if the choice were mine to make
But you can make decisions too
And you can have this heart to break
And so it goes, and so it goes
And you're the only one who knows.
