Oude liefde roest niet

Mijn doos vol herinneringen, brieven, foto’s ed, staat sinds de verhuizing op zolder. Niet meer binnen handbereik dus. Mijn harde schijf crashte, waardoor ik met een schone lei en moest beginnen en omdat ik een nieuwe telefoon heb zijn de smsjes van de afgelopen drie jaar verdwenen.

Het leuke is.. ik kan er niet echt mee zitten.
Leven in het heden is een goed motto en ik lijk er steeds beter in te worden, al blijven er bijzondere momenten uit het verleden die de moeite van het ‘herbeleven’ waard zijn.

Ik was negen en met mijn ouders vakantie in Varese (Italië) toen op een ochtend een auto met een Nederlands kenteken kwam aanrijden. Een Nederlands kenteken op het zandweggetje naar ons vakantiehuisje betekende speelkameraatjes!
Zeker meer dan één, want dit gezin had vijf kinderen en met vier van hen kon ik het meteen goed vinden. Drie meisjes (een iets ouder meisje met een eeuwige vlecht en veel sproeten, een stoer meisje dat iets jonger was dan ik en het jongste zusje, enthousiast en stoer met kort geknipt haar en net zoveel sproetjes als haar oudere zus).
De vierde was hun broer (toen een blond page koppie en nu kaalgeschoren) een eigenwijze en zelfverzekerde jongen die toen dertien was en op wie ik op slag verliefd werd. Hij en ik konden bekvechten als de beste, maar hij was stiekem een goedzak en ik (veel minder stiekem) dol op hem.

Na de vakantie zagen we elkaar door de jaren heen nog een paar keer en ik ging bij hen logeren. Ik was toen een jaar of twaalf, nog steeds verliefd op de broer en nog steeds een guppie.. toch was er iets tussen hem en mij en het nachtzoentje ben ik nooit vergeten. Net zo min als de heerlijke tijd die ik in de bossen en op de zandverstuiving met de zusjes had.

Na 14 jaar heb ik (dankzij Hyves) broer Tom en Evelien (de oudste van de drie zusjes) weer ontmoet. Heel bijzonder na zo’n lange tijd, omdat je elkaar eigenlijk weer opnieuw moet leren kennen. Aan de andere kant bleek de klik die we als kind hadden meteen weer aanwezig. We hebben allemaal veel meegemaakt, maar de kern blijft hetzelfde.
Met hen (en de vriend van Evelien) ben ik gaan wandelen bij hun ouderlijk huis, met een nieuwe hond, maar met dezelfde uitgelaten sfeer. Het drong helemaal niet tot me door dat ik ’s middags niets gegeten heb en het voelde heel vanzelfsprekend. Leuk detail was dat de hut in het bos nog steeds zichtbaar bleek, de gangen uitgegraven in de grond.

Zo zie je maar, niet elk verleden hoeft persé verleden te blijven.