Vrienden kun je kiezen. Je hart kiest je geliefde, maar je familie krijg je en kun je niet inwisselen.Niet iedereen heeft het hierin goed getroffen.
We kennen de verhalen allemaal, van verscheurde gezinnen en familieleden die elkaar onherstelbaar kwetsen.
Gelukkig heb ik geboren mogen worden in een ontzettend fijn gezin, al wilde ik tijdens de pubertijd ook weleens met terugwerkende kracht geadopteerd worden.
Een gezin dat mij voorbereidde op de wereld. Mij leerde geduld te hebben, te vergeven, ruzie te maken, lief te hebben en te zorgen.
Nu ik op eigen benen sta kijk ik achterom en zie ik ouders die niet zijn stil blijven staan. Zij hebben zich samen en onafhankelijk van elkaar ontwikkeld en zijn ontzettend gegroeid. Als ik nu naar hen kijk dan zie ik andere mensen dan tien jaar geleden en ik ben ontzettend trots op hen.
Zeker toen ze afgelopen zondag opnieuw geloften van trouw en liefde naar elkaar toe uitspraken. Twee pijlers waarmee ze mij opgevoed hebben.
Tegenwoordig geven mensen hun relatie in mijn ogen erg snel op, maar mijn ouders zijn samen door de seizoenen van het leven gegaan. Zonder elkaar los te laten.
Mede hierdoor zijn zij een levend voorbeeld voor mij. Om mateloos lief te blijven hebben en helemaal voor mijn lief te gaan.
Ik geloof in de liefde als een werkwoord. Niet als iets wat je maar overkomt en weer wegspoelt, als iets passiefs. Voor mij is liefde hetgene wat je elke dag weer kunt praktiseren.
Het is natuurlijk een ontzettend groot verschil. Mijn ouders zijn al bijna 26 jaar bij elkaar en Bram en ik nog maar een half jaar. Wij moeten nog maar bewijzen of we het aankunnen, een leven samen.
Toch heb ik goede moed en vooral erg veel liefde om te geven.
En het wonder; hij verdrinkt er niet in, maar heeft mij net zo lief als ik hem.
(Vanaf zondag in de verjaardagskalender bij mijn ouders).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten