PMS

Vorige week barste ik om onverklaarbare reden in huilen uit. De tweede zak gele M&M’s raakte alweer gevaarlijk leeg en ik was volledig aan het stressen om een smsje dat niet beantwoord werd.

Wellicht een beetje laat, maar toen begon het me te dagen.. het was weer tijd voor PMS.

Ik hoor u al gniffelen heren. Waarschijnlijk meteen gevolgd door de gedachte dat vrouwen dit maandelijkse ongemak maar wat graag gebruiken als excuus voor onredelijkheid.
Goed, dat mag dan soms voorkomen, maar PMS is absoluut geen fabeltje. Daarbij zijn jullie ook wel erg makkelijk in de maling te nemen… het vervelende punt in onze cyclus is over het algemeen slechts 1 maal per maand..
Dus als je vriendin wekenlang aan het miepen is dan is dat géén, ik herhaal géén PMS. Er is dan of sprake van een chronisch gebrek aan aandacht, of ze is gewoon een ontzettende zeur.

Enfin, PMS dus. Was het maar mogelijk om het mannelijk gedeelte van de wereldbevolking eens te laten ervaren hoe het is om hier last van te hebben. En dan ook graag plus het door krampen begeleide bloederige vervolg. Misschien een goed medicijn voor al die mietjes die niet tegen bloed kunnen ook nog..
PMS is geen grapje. Het is ongelofelijk vervelend om te merken dat je je eigen emoties niet in de hand hebt. Dat je uitvalt tegen mensen die hooguit een beetje onduidelijk zijn geweest. Of je een avond lang voor niets zorgen kunt zitten maken. Verstandelijk weet je beter, maar PMS trekt je volledige gevoelsleven uit balans.
Begrijp me goed. Ik verwijt jullie mannen geen gebrek aan begrip, want het is onbegrijpelijk als je het niet zelf ervaart. De draaikolk waar je je maar niet uit kunt ontworstelen. En altijd die kater, die kater waarin je je afvraagt waarom je in hemelsnaam zo onredelijk bent geweest. Hoe je ooit hebt kunnen denken dat de hele wereld verging alleen omdat zijn telefoon even uitstond.

Het is gelukkig weer bijna achter de rug.

Gister was het op groot nieuws. De wonderpil. Nooit meer ongesteld! Nooit meer PMS!
En niets verbaasde mij meer dan de reacties van Amerikaanse vrouwen. De menstruatie werd geprezen, zelfs bejubelt als bijzonder element van het vrouwelijke lichaam. Kennen al deze dames geen PMS? Hebben ze geen hekel aan elke maand weer ongesteld zijn?
Misschien wil ik ook wel niet af van mijn clycus. De cyclus die mij eraan herinnert dat ik vrouw ben, dat er ooit wellicht een kindje in mij zal groeien. De clycus die betrouwbaar is tot op het uur en waardoor ik het idee heb dat ik mijn eigen lichaam ken.
Dus hoewel veel vrouwen misschien wel voor de wonderpil zullen kiezen blijf ik trouw aan mijn cyclus, met de bijbehorende PMS, de ene keer afschuwelijk, de andere keer niet aanwezig.

Mag ik dan op een bepaald moment van de maand een extra knuffel?