Israel 7

Goed ik ga nu echt stoppen met schrijven over Israël. Dit is de laatste keer, over de laatste dag. Het Nederlandse leven is weer in volle gang, stage lopen (bezig met een leuk artikel over een zwarte school in de Bijlmer) een leuk keuzevak op de faculteit, vrijdag weer skaten, het pinksterweekeind helpen bij een evenement rond Walibi en een poging doen mijn sociale leven weer op te pakken. Heb me even afzijdig gehouden, mijn hoofd moest even tot rust komen.

Klik eens op de link, daar staan meer foto's. Ik heb ook meer foto's aan oudere posts toegevoegd, dus scroll nog eens naar beneden als je interesse hebt. Terug kijkend op Israël ben ik erg dankbaar voor alle mooie, nieuwe en bijzondere ervaringen. Ik heb veel geleerd over het christendom, het jodendom en verbondenheid en verschillen daartussen. Natuurlijk allemaal te danken aan mijn vlam die me meenam, zonder dat we duidelijk hebben wat we voor elkaar kunnen betekenen. Een gok, maar wat mij betreft pakte die gok goed uit. Althans tijdens de week zelf, want we hebben het goed gehad zoals je hebt kunnen lezen. Terug in de realiteit is een ander verhaal. De tijd zal het leren en deze prachtige week zal mij altijd bijblijven.

Omdat we een lift zouden krijgen zijn we vrijdags erg vroeg opgestaan. Om te daarna te ontdekken dat iedereen nog sliep. In het heerlijke hippie hostelletje bleek toch geen ontbijt te zijn, maar door de Israëlisch Duitse ouders van een lief blond meisje kregen we brood aangeboden. Toen de eigenaar dan toch wakker was kwam hij met zijn baby op de arm polshoogte nemen. We hadden het tempo hier duidelijk overschat. Omdat we nog maar een dag de tijd hadden leek het ons een goed idee om met drie Canadezen een taxichauffeur te betalen om ons rond te rijden langs de belangrijkste plekjes. De prijs was netjes, de Canadezen een eigenaardige verzameling en zo vertrokken we dan toch nog vrij vroeg. Eenmaal in de auto bleek het maar goed dat we het niet zelf hadden gedaan. Met het openbaar vervoer was het onmogelijk geweest om de heuvel op te rijden waar Jezus de bergrede uitgesproken zou hebben. Nu werden we helemaal bovenaan afgezet en konden we van het uitzicht genieten. Lichtelijk jaloers op de springers die in de lucht zweefden (met parachute natuurlijk..) De heuvel was veel hoger dan ik me had voorgesteld en een mooie plek. Kijkend naar de helling kon ik me Jezus hier wel voorstellen, omringd door nieuwsgierige luisteraars terwijl hij een toespraak hield die nu nog actueel is. Dat is zoiezo een bijzondere gedachte, woorden die 2000 jaar overleefd hebben en nu nog minstens zo belangrijk zijn als toen. Over liefde, vergeving en samenleven.
Het gaat me teveel tekst kosten om alle andere plekken te beschrijven, dus ik zou zeggen pak de bijbel van je ouders erbij en zoek op.. de jordaan waar Jezus gedoopt is door Johannes de doper was erg mooi om een keer te zien. Om de rivier, maar ook om de symboliek natuurlijk. Daarna hebben we ook de plek van de wonderbaarlijke vermenigvuldiging bezocht en Kapernaum.

Uiteindelijk kwam het er gelukkig ook nog van om een duik in het meer van Galilea te nemen, want het was natuurlijk weer erg warm. Daarna wist onze chauffeur wel een goed restaurantje, waar we de visjes uit het meer in 1 stuk op ons bord vonden.
Zo werd eten een heel avontuur..

Eind goed, al goed zou je denken.
De chauffeur zou ons op tijd afzetten voor de laatste bus naar Tel Aviv, want vanwege de Shabbat zou die om vier uur gaan.. wij ruim op tijd daar, beweerde onze Arabisch christelijke gids dat er echt geen bussen meer gingen. Oh stomme hij, hij had het kunnen weten, door de Shabbat reed er al niets meer. Wel wilde hij ons voor extra geld naar Haifa (kustplaats) brengen... kortom we werden gewoon afgezet en konden er niets aan doen. Op de een of andere manier moesten we toch in Tel Aviv geraken, want ik moest mijn vlucht halen. Enfin, needless to say dat Benjamin en ik de chauffeur al erg snel zat waren en gewoon ander vervoer wilden regelen. Onze Canadese christelijke reisgenoten hadden helaas veel meer geduld en goedgelovigheid als bagage. Waar zij uiteindelijk zijn uitgekomen weten we niet, maar samen met mn vlam zat ik uiteindelijk in een taxi busje naar Tel Aviv. Niet dat hij toen rust in zn gat had, want de blaas riep.. wat kunnen mannen zeuren zeg ;-) weten ze ook eens hoe het voelt om het altijd maar op te moeten houden.. Na al dit gedoe stapten we zomaar ergens in Tel Aviv uit de taxi, waarschijnlijk een soort China Town. Overal rotzooi en herrie terwijl we niet wisten waar we onze avond en deel van de nacht mee moesten vullen (ik vloog om 5.30). Voor het eerst wist ik het even niet meer, het was me allemaal even teveel. Zittend op een bankje tussen al het gewoel stroomde er een traan over mijn wang. Benjamin gaf me precies wat ik nodig had, een arm om me heen. Het kleine meisje in mij baalde van de manier waarop onze week moest eindigen, al het gedoe met die taxi chauffeur en nu niet wetend wat we moesten doen.. Na tien minuutjes mensen kijken zakte het gevoel en vond ik weer mijn plekje terug. We besloten naar het vliegveld gegaan en vonden daar een plekje om nog even onze vermoeidheid weg te internetten tot ik kon inchecken. Dat laatste is bijna een verhaal opzich.
Misschien weet je nog dat ik klaagde dat het in Nederland zo makkelijk ging.. nou op Ben Gurion werd dat ruimschoots goed gemaakt. Ik werd ondervraagd door een ‘leerling’ een dame naast hem om te luisteren of hij het wel grondig genoeg deed. Hij wilde zich dus van zijn beste kant laten zien, bovendien was ik verdacht omdat ik zonder Benjamin terugging en alleen een rugzak bij me had (slechte vrouw die ik ben). Even een klein indruk over de vragen die ze stelden, wat doe je in Nederland? Hoe heet het blad? Wie heeft je ticket betaald? Waar ben je geweest in Israel? Hoeveel punten heeft de Via Dolorosa? Hoelang ben je al samen met je vriend? Waarom moet je terug? Mogen we wat foto’s zien? Uiteindelijk zijn ze zelfs Benjamin nog gaan ondervragen. Gelukkig gaf hij dezelfde antwoorden, wat toch bijzonder is aangezien we elkaar nog maar kort op deze manier kennen. Een tijdje later zat ik in het vliegtuig. Met een fijn gevoel over mijn tijd in Israel, waar ik een stukje van de roots van mijn geloof en Benjamins afkomst heb kunnen zien. Als het aan mij ligt ga ik zeker nog eens terug, het is zo complex en divers dat je na een week echt niet uitgekeken bent! Ik voeg nog wat leuke kinderfoto’s aan mn log toe, genomen in ons lieve hippie hostelletje. Tot slot een paar tips van een enorme leek die wat opgestoken heeft. Dan hoeft iemand niet dezelfde fouten te maken..

• Bezoek in Jeruzalem de graftuin!
• Het Citadell hostel was leuk qua opzet, maar als je er slaapt zorg dan dat het niet op de 1e verdieping is. Erg bedompt namelijk.
• Vrouwen, zorg voor lange rokken en een vestje om jezelf te bedekken.
• Bij veel stalletjes vind je een soort brood dat je met kruiden hoort te eten en vergeet de bagels niet! Vruchtensappen zijn ook heel betaalbaar en lekker.
• Als je naar En Gedi gaat dan is de Spa een aanrader, lekker luieren de hele dag. Het hostel is minder, door de vele schoolkinderen en de prijzen. Kamperen is een alternatief.
• Het natuurgebied is erg mooi met zijn watervallen en vele dieren.
• We zijn er niet geweest, maar Masada en Qum Ram moeten erg mooi zijn.
• Fauzi Azar Inn in Nazareth is gewoon beeldschoon. Als je daar in de buurt komt is er waarschijnlijk geen betere slaapplek.
• Ga vroeg in het seizoen, eind mei was het elke dag al boven de 30 graden..
  

Goed, nu is het dan echt genoeg geweest..