Een ode aan jullie

Soms bestaat de wereld uit het avondzonnetje op de oude gracht, Wok to Go en een fles rosé.
Op mijn sokken naar de overkant rennen om vorkjes te regelen bij een restaurantje. Gedachten en meningen met elkaar delen, er is zoveel veranderd in vier jaar.
Jij bent slanker, ik ben ronder, jou krullen kortgewiekt, mijn lokken geknipt. Jij kunt niet altijd wijs uit de vrouwen om je heen, ik kies nog steeds je vrienden. Voor het eerst ben je daar gelukkig niet rouwig om.
We hadden niet echt ruzie, toch lag er maandenlang meer dan een gracht tussen ons in. Wie een nat pak opgelopen heeft is onduidelijk, maar er is iets hervonden. De situatie voor de maanden van afwezigheid miste ik niet. Wel de momenten aan de oude gracht, eendjes en onszelf voeren, met voedsel en woorden. Lachen om de kleine dingen die we bij elkaar zo snel zien en anderen soms niet begrijpen. Dat vond ik weer even terug, dus lang leve de oude gracht en lang leve de liefde (de volgende keer een originelere toost).

Soms bestaat de wereld uit jou armen, huilend op mijn bed. Je omarming kan de eenzaamheid niet verdrijven, maar de pijn wel dragelijker maken.
Het lijkt wel of je mijn verdriet kunt voelen en huilt met me mee. Mijn hormonen en dronkenschap zijn me vergeven, ik voel me geliefd.
We zijn geëvolueerd. Van de eerste ontmoeting in de supermarkt, naar vriendinnen, tot huisgenoten die iets af moeten spreken om elkaar echt te kunnen zien. Nu zit je in hetzelfde parket als waar ik mij in bevond. Ergens toch de hoop dat liefde niet verloren is, cold turkey is niet makkelijk. Ook al wil ik je de pijn besparen, ik kan alleen maar mijn mening geven en kijken waar de tijd je brengt. Desnoods huil ik met je mee.
Je hebt mijn bewondering, zo gedisciplineerd om te bereiken wat je wilt. Je sociale leven onderhouden zonder er gek van te worden en een baan volhouden die je al snel gezien had. Impulsieve, sociale en emotionele wiskunde lerares, eigenlijk ben jij de paradox.. Misschien klikken we daarom wel zo goed, wie zal het zeggen.

Soms bestaat de wereld uit jou huis, mijn tweede thuis. Veranderd van een kamer vol kinderwerkjes tot een groene bedoening. Zo zijn wij ook veranderd, eigenlijk nog steeds dynamisch en ongedefinieerd. Hokjes zijn soms fijn voor de duidelijkheid, maar onze vriendschap is er niet in te stoppen. Liefde, grote broer, goede vriend. Het is een taal die wij delen. De taal van het hart.
Ondanks oude littekens zie jij nog steeds het beste in mensen, net zoals ik hoop te doen. Je ziet potentie die anderen niet zien en wilt iedereen je aandacht geven. Gelukkig ben je gaan filteren, je was veel te lief en tot teveel offers bereid. Er is niets dat ik meer voor je hoop dan de vervulling van je eigen dromen, moeilijk door wat het leven je geschonken heeft, maar niet onmogelijk. Wat jij wilt kun je bereiken, want je doet het met liefde. De band tussen ons zal blijven bestaan, daar ben ik van overtuigd. Zelfs als levens veranderen, ik hoop dat het lijntje met mij open houdt.

Soms bestaat de wereld uit jou. Althans minstens voor een week. Maanden contact via internet en onze uitgestelde ontmoeting explodeerde. Alsof we in een rollercoaster stapten. De vraag is alleen of er harde grond of een koele waterpartij op ons wacht.
Ik heb berust in beide, want kan niet in jou hart kijken. Ik weet alleen dat ik ervoor kies om bij je te zijn.
Ik voel nu weer dat liefde geen gelukzalige emotie is. Het brengt twijfel, soms jaloezie of koppigheid met zich mee. Misschien omdat de menselijke liefde alleen maar onvolmaakt kan zijn. Laten we in dat geval onvolmaakt genieten. Want ik geniet van de momenten samen.
Je wijsheid, flexibiliteit en belevingsdrang brengen me in beweging, zetten me tot dingen aan die ik voorheen niet durfde. We zijn volgens mij nog lang niet uitgepraat en ik ontdek steeds meer overeenkomsten tussen ons, los van onze levenswensen. Er valt nog zoveel te ontdekken, maar de week liet mij wel zien hoe goed we samen kunnen zijn. Voor onszelf en voor de mensen om ons heen. Het was echt, zoals iemand anders al tegen je zei.