Leraren

Soms ontmoet je iemand die je leven beïnvloed en die je niet vergeet.
Ik noem zulke mensen leraren, maar ze hoeven natuurlijk helemaal geen docent van beroep te zijn.

Er is gewoon soms iemand die op het juiste moment je leven binnenkomt en je verder helpt, precies wanneer jij dat nodig hebt. Soms heb je dit later pas door, maar ik denk dat iedereen deze leraren wel kent in zijn of haar leven.

Een van mijn 'leraren' was wiskunde en aarderijkskunde leraar op de middelbare school. Ik had hem al wel eens gezien, maar voordat ik les van hem had kon ik eigenlijk geen hoogte van hem krijgen. Een rare snuiter vond ik hem, maar zijn leerlingen hingen aan zijn lippen. Toen ik eenmaal geschiedenis en aardrijkskunde van hem kreeg bleek waarom. Hij was grappig, eigenwijs, recht voor zijn raap en hij leek het puberbrein prima te begrijpen.

Een beetje pesten deed hij ook graag, speldenprikken uitdelen, ons uitdagen tot nadenken. Mijn zwakke plek had hij al snel ontdekt, want zijn stokpaardjes waren de evolutietheorie en kritiek op geloof.. ik zat als ‘Jesus Freak’ dus om de haverklap op de kast als hij weer eens iets zei waar ik het niet mee eens was. Met glinsterende ogen keek hij me dan aan, omdat hij precies wist wat ging komen.

Discussiëren met hem terwijl ik les had bleek geen goed idee, want de rest van de klas vond dat maar vervelend. Ik besloot daarom mijn opmerkingen op te schrijven en zo kwam het tot een briefwisseling met mijn leraar. Ik schreef veel vaker dan hij, maar we hadden het vaak over onze denkbeelden en dat interesseerde mij enorm.

Hij leerde mij om mijn standpunten te verwoorden en om na te denken over de kritiek die hij op het christelijk geloof had (maar ook op wereld in het algemeen). Hij scherpte dus mijn denken en dankzij hem leerde ik het verschil tussen plagen en pesten. Door mijn basisschooltijd vatte ik veel dingen te serieus op, maar doordat ik hem leerde kennen kon ik dat beter relativeren. Dat kwam goed van pas in een erg drukke mavo klas..

Stiekem was ik ook een beetje verliefd, want hij luisterde echt naar me, gaf me aandacht en nam me serieus. Misschien wist hij dat, misschien niet, maar hij hield altijd de gepaste afstand en bleef een leraar én een mens. Dankzij die crush ging ik in ieder geval met veel plezier naar school.

Ook toen hij door reorganisaties ontslagen werd bleef ik hem schrijven. Vaak bleef dat eenrichtingsverkeer, maar zo nu en dan schreef hij me een lange brief terug. De laatste paar jaar vergat ik om te schrijven, maar in oktober stuurde ik hem weer een brief en gister antwoordde hij me per mail.
Daarmee maakte hij mijn week, dus dat illustreert wel hoe zeer ik aan hem gehecht ben.

Ik blijf hem vooral dankbaar voor de manier waarop hij zich een beetje over mij ontfermde, maar me tegelijkertijd niet spaarde. Vanuit een erg beschermde omgeving deed hij een poging om mijn intellect te scherpen en stimuleerde hij me om over mezelf en mijn denkbeelden na te denken. Een bijzonder mens dus.

Heb jij ook een leraar gehad? Op deze manier of misschien anders?