Kerst gedachte

Leuk hoor die aanloop naar de kerstdagen..
Eindelijk weer eens een winter onder nul en de mannen van 3fm in het glazen huis.

Kom maar op met de kerstliedjes vol clichés, ik kan het nu zelfs waarderen.
Op een puntje na dan. Die ene zin die in elk liedje voor schijnt te moeten komen.
Hierbij doel ik op het 'I wish it was christmas every day' dat in allerlei vormen opduikt.

Elke dag kerst.. laten we nou eerlijk zijn, wie wil dat nou?
Dat betekent elke dag die slechte kerstliedjes en elke dag winters weer.
Elke dag heen en weer pendelen tussen familie.
Uren aan het kerstdiner zitten om daarna nauwelijks meer te kunnen bewegen.
Oh en laten we eerlijk zijn, alle dagen vrij gaat ook vervelen.

Laten we dat gezeur dus maar achterwegen laten, 1 keer per jaar kerst is precies voldoende.
Een uitgeklede kerst (brrrrr) als het aan mij ligt.
Lekker eten, maar niet totdat we klappen en wie weet een mooie donatie aan Serious Request.

Kerst is een elite feest geworden, voor het westen, voor wie geld heeft.
Terwijl de betekenis van kerst er is voor ons allemaal.

Kerst gaat om hoop. Om het idee dat er nog iets goeds is in deze wereld, dat wij niet verloren zijn.
Die hoop komt vaak vanuit de allerkleinste of de minst belangrijke, niet uit helder verlichte woonkamers of kerken.

De betekenis van kerst ligt ergens in een stal, zogenaamd zonder toekomst en zonder doel.
Zomaar een wonder, een kindje, dat hoop wil brengen. Niet alleen toen, maar nu nog steeds.

Van liefde die alles overwint.

Niet zoals boeken of in films, maar in deze wereld, als een klein lichtje dat de schaduw verjaagt.
In dat geval mag het van mij wel elke dag kerst zijn.

Spuug

Ik gaf hem nog een laatste kus voordat ik in de tram stapte. We hadden eerst lekker gegeten en daarna in elkaars armen tv liggen kijken.
Daarna liepen we samen naar de tram, omdat ik naar huis ging en hij moest reperteren.

Zijn laatste kus gloeide nog na op mijn lippen toen ik de tram instapte. Terwijl hij mijn gezicht zocht aan de andere kant van het raam.
Ik zwaaide en hij maakte aanstalte om met de tram mee te rennen, de mafkees. Toen we echt vertrokken zette hij een sprintje in en zwaaide theatraal met zijn armen.
Dat op zichzelf was al grappig, maar het gezicht dat hij erbij trok was hilarisch.

Ik was niet de enige die daar zo over dacht, want ik zag een paar mensen om me heen ingehouden lachen.

Om mijn lief, die mij uitzwaaide en zich voor mij uitsloofde. Ik kreeg een warm gevoel van binnen.

Met mijn muziek aan bleef ik nog even hangen in het gevoel van samenzijn met hem.

Bij de tweede halte nadat ik was ingestapt stapten twee meisjes uit. De een klein en gedrongen, de ander langer en fors.
Het kleine meisje droeg een mooie rok, waar ik even naar keek. Daarna keken het dikke meisje en ik elkaar een moment aan.

Haar ogen spuwde vuur, maar het gebeurde allemaal te snel om te registreren. In een flits zag ik hoe ze een grote klodder tegen het raam aan spuugde.
Ter hoogte van mijn gezicht bleef de klodder op het raam hangen en gleed langzaam naar beneden.

Ik wist niet wat ik moest voelen. Kwaadheid, angst of ontzetting. Dat klinkt misschien dramatisch, maar ik had dit meisje niets misdaan.
Amper 15 voelde ze zich blijkbaar zo aangevallen door mijn blik uit het raam dat ze me moest bespugen. Niet alleen is dat smerig, het is een teken van afkeer.

Cultuur, een slechte dag, de blik in mijn ogen.. ik kan niet verklaren waarom ze het nodig vond dit te doen.

Ik weet wel dat ik uiteindlijk vooral medelijden voel. Voor zoveel boosheid, zoveel negativiteit in zo'n jong meisje.