Gewoon te gewoon

Ooit was dit de kamer van mijn broertje. Compleet met stoere posters en muffe jongens lucht elke ochtend. Nu is het de logeerkamer, waar ik een weekje gebruik van maak.
Mijn zusje slaapt in de kamer hiernaast. Mijn oude kamer. Althans, ze hoort te slapen. De kans is groot dat ze stiekem ligt te lezen bij het licht van haar bedlampje.. net zoals ik vaak deed.
Het was de bedoeling dat ik de rust zou zoeken deze week. Genieten van het bad en een paar goede boeken. Dat liep toch anders. Alleen vandaag ben ik overdag niet naar Utrecht geweest en dat was wel een verademing.
Al mis ik mijn lief. Hij sliep twee nachten in mijn bed, maar zonder mij. Vreemd.
Nog twee dagen telt deze week. Een week waarin belangrijke beslissingen vallen over mijn leven. Helaas zijn dat niet mijn beslissingen, ik moet afwachten en aannemen.
Toch ga ik er wel vanuit dat ik aangenomen ben. ;-)

Waarom hebben mensen toch altijd de neiging om zichzelf te vergelijken met anderen? Als ik om me heen kijk zie ik (oud) studenten die voor 3fm werken, of het Parool. Kortom, mensen die echt iets gedaan hebben met hun studie. Zelfs als ze het papiertje nog niet eens geroken hebben. Kortom, uitblinkers. Aan de andere kant zijn er de 8ste jaars. Die veel te veel genieten van bier, bed en andere basale levensbehoeften.
Ik zweef daar ergens tussenin. Zo weinig ervaring nog en geen journalistiek wonderkind. Soms ben ik bang dat ik niet voldoe. Dat ik alleen maar middelmatig ben. Als kind zong ik altijd een liedje van Kinderen voor Kinderen dat hier overging.

Er valt niet veel te klagen
er is niet veel dat ik mis
toch zou ik graag iets kunnen
dat heel bijzonder is

ik ben gewoon te gewoon
ik hoef niet zo te stressen
dan maar niet de beste
gewoon gewoon
ik ben gewoon te gewoon
het is me om het even
ga fluitend door het leven
gewoon gewoon

maar sinds gistermorgen ben ik helemaal van slag
door die leuke jongen die zit in onze klas
die zei me in de pauze met een heel verlegen lach
dat ik in zijn ogen heel bijzonder was

Uiteindelijk gaat het er toch om dat de mensen waarvan je houdt je bijzonder vinden. Je kwaliteiten zien, zelfs als je dat zelf niet kunt. Er is dus ook niets pijnlijker dan dat missen.