Terugkijken op 2011

Het jaar 2011 is alweer bijna voorbij en dat veroorzaakt bij mij altijd de nodige mijmeringen. Dit jaar met recht, want wat zat 2011 vol met ups en downs. In het begin van het jaar waren Bram en ik druk met het voorbereiden van onze bruiloft toen we het nieuws kregen dat zijn vader in het ziekenhuis lag. Na de nodige gezondheidsproblemen binnen de familie bleek hij nu ook last van zijn hart te hebben. Sterker, hij kreeg een ernstig infarct en de vraag was of hij hiervan zou herstellen. Gelukkig verliep zijn genezing voorspoedig, maar de hartproblemen binnen de familie hebben desondanks een hoofdrol gespeeld in 2011. Met als dramatisch dieptepunt dat Jeroen (Brams oom) in april plotseling overleed aan een hartstilstand. Precies twee weken voor de bruiloft moesten we afscheid van hem nemen.
Ons trouwen werd daarom een belichaming van de dubbelheid van het leven. Dood en afscheid aan de ene kant en de nieuwe fase die Bram en ik ingingen aan de andere kant.
De bruiloft was desondanks een prachtige dag, waarvan ik vooral zal onthouden hoe lief mijn vrienden en familie me zijn. Op hun eigen manier droegen zij iets bij aan het feest en dat is precies wat wij graag wilden. Een heel persoonlijke bruiloft, waarbij we juist veel aandacht aan de details besteedde. Het was overigens ook gewoon een heel leuk feest! Na die 12e mei werd het door de Arrogantjes gegeven straatnaambord aan de gevel gehangen, met hierop de tekst: Bram en Tamara Brouwers, voorheen Bram Brouwers en Tamara van Kooij. Nu ik er zo over nadenk is dit bord echt symbolisch voor hoe ik het ervaren heb. Door alle heftige gebeurtenissen in 2011, maar ook de mooie, zoals het feit dat Bart ons trouwde, voel ik me nu nog meer verbonden met zijn familie.
Terug naar het overzicht.. in mei en juni scheen de zon veel en genoten we van het feit dat we nu officieel man en vrouw waren. Nog blijer waren we toen ik in juli zwanger bleek te zijn. Helaas mocht die blijdschap niet lang duren, omdat het hartje tijdens de groeiecho niet meer bleek te kloppen. Afgezien van het verdriet om het verlies heb ik het idee dat ik ook lichamelijk nog niet de oude ben. Hopelijk kunnen we in 2012 weer goed nieuws met jullie delen!
De gezondheidsproblemen binnen onze nabije familie hebben in de afgelopen maanden ook nog aangehouden. Er zijn echter ook positieve veranderingen geweest aan mijn kant van de familie, zoals een nieuwe baan voor mijn vader, waar zijn hart echt naar uitgaat. Ook mijn moeder heeft een baan gevonden, waar ze in januari aan begint.

Al met al is het een moeilijk jaar geweest, met natuurlijk mooie lichtpuntjes, die we zeker niet vergeten. Al met al is 2011 wel een jaar dat we graag af willen sluiten. Op naar een nieuw jaar, waarin allerlei mooie dingen kunnen gebeuren. Daar hoop ik althans op en bid ik voor.

We hebben nog steeds niets gedaan aan kerstkaarten, dus als dat niet meer op tijd gerealiseerd wordt wens ik jullie alvast mooie kerstdagen en een fantastisch 2012 toe!

Verdriet

Uit Tree of Life: ‘The nuns taught us there were two ways through life - the way of nature and the way of grace. You have to choose which one you'll follow. Grace doesn't try to please itself. Accepts being slighted, forgotten, disliked. Accepts insults and injuries. Nature only wants to please itself. Get others to please it too. Likes to lord it over them. To have its own way. It finds reasons to be unhappy when all the world is shining around it. And love is smiling through all things.’

Toen Bram en ik het hartje van ons ongeboren kindje hadden zien kloppen, tijdens de eerste echo, voelde ik me een stuk zekerder over mijn zwangerschap. Toch was ik nog erg zenuwachtig toen we naar het ziekenhuis gingen voor de termijnecho. Helaas terecht, want de echoscopiste kon geen kloppend hartje meer vinden. Het voelde eigenlijk net zo onwerkelijk als de zwangerschap tot dan toe vaak voelde. Het kon toch niet zomaar fout zijn? We hadden toch al een hartje gezien? Toen de gynacoloog bevestigde dat het vruchtje niet meer leefde, drong het een beetje tot ons door. Daarmee kwam ook het verdriet. Natuurlijk wisten we dat de eerste twaalf weken erg onzeker zijn, maar het is onmogelijk om je voor te bereiden op zulk slecht nieuws. Dit kindje was zo ontzettend welkom en toch hebben wij het niet vast kunnen houden. Het was waarschijnlijk onvermijdelijk, omdat er iets mis was met het vruchtje, maar het voelt erg oneerlijk.

Wat er in mijn lichaam gebeurd is, heet technisch gezien een ‘missed abortion’. Het vruchtje is overleden, maar mijn lichaam heeft het niet uit zichzelf afgestoten door middel van een miskraam. Uiteindelijk ben ik daarom afgelopen vrijdag in het ziekenhuis opgenomen voor een curretage. Erg confronterend, om wakker te worden met een lege buik, en fysiek heftig, omdat ik hiervoor onder narcose ging. Gelukkig is dit goed gegaan en ik pak inmiddels het dagelijks leven weer voorzichtig op. Ik ben absoluut geen expert, maar denk dat verwerking in vlagen gebeurt en dat het geen zin heeft om mijn leven hiervoor op pauze te zetten. Wel geef ik het verdriet de ruimte als het me overvalt.

Misschien vraag je je af waarom ik hierover schrijf op mijn weblog. Het is immers iets erg persoonlijks. Voor mij is het juist vanzelfsprekend, omdat ik ook geschreven heb over onze blijdschap over mijn zwangerschap. Dat dit misgegaan is, is voor mij de zwarte keerzijde van de medaille. Het is erg pijnlijk, maar wel een deel van het leven. Door onze ervaring horen Bram en ik nu van verschillende kanten hoeveel mensen te maken hebben gehad met een miskraam, waarvan wij het anders nooit gehoord zouden hebben. Het is volledig hun recht om dit alleen te willen verwerken, maar het voelt voor mij goed om dit met anderen te delen. Gewoon omdat er over gepraat mag worden en dit niet onder het tapijt geschoven hoeft te worden.

Billy Joel schreef een mooi nummer, waarin ik me erg herken en dat me in deze periode erg raakt. Montezuma’s Revenge voerde het echter mooier uit, hier heb ik alleen maar een kort fragmentje van. De volledige tekst staat onder het filmpje.

So It Goes

In every heart there is a room
A sanctuary safe and strong
To heal the wounds from lovers past
Until a new one comes along

I spoke to you in cautious tones
You answered me with no pretense
And still I feel I said too much
My silence is my self defense

And every time I've held a rose
It seems I only felt the thorns
And so it goes, and so it goes
And so will you soon I suppose

But if my silence made you leave
Then that would be my worst mistake
So I will share this room with you
And you can have this heart to break

And this is why my eyes are closed
It's just as well for all I've seen
And so it goes, and so it goes
And you're the only one who knows

So I would choose to be with you
That's if the choice were mine to make
But you can make decisions too
And you can have this heart to break

And so it goes, and so it goes
And you're the only one who knows.

Baby Brouwers Blog!

Nu mag iedereen het weten, 1 + 1= 3, Bram en ik zijn in verwachting!
Bedankt voor alle lieve reacties op Facebook, het is erg leuk om te lezen dat jullie met ons meeleven. Afgelopen zaterdag hebben we ons kleine druifje voor het eerst mogen zien, EN horen. Vandaag ben ik als het goed is 9 weken en 4 dagen zwanger, wat betekent dat ik op 10 maart uitgerekend ben.
Het kan nog veranderen, want de echte termijnecho hebben we pas op 17 augustus.
Met mij gaat alles goed, in het begin merkte ik weinig van beroemde zwangerschapskwaaltjes als misselijkheid, maar nu doet mijn maag soms wel een beetje raar.
Het blijft gelukkig bij een wee gevoel en eigenlijk is het wel geruststellend. In dit stadium merk ik (behalve dat mijn BH's niet meer passen) weinig van de zwangerschap en de kwaaltjes zorgen ervoor dat ik elke dag weer weet dat ik zwanger ben.
Morgen ga ik met Bram voor het eerst naar de verloskundige, weer een leuke mijlpaal :-)
Hij is ook erg blij en trots op het mini-leventje dat in me groeit. We maken al plannen voor een heuse Efteling kamer en hij pinkte een traantje weg toen hij het hartje hoorde kloppen.
Samen zijn we ook een beetje aan het nadenken over namen. Zo bleek dat er altijd nog nieuwe dingen van elkaar te ontdekken zijn, want Bram blijkt een hele originele en onconventionele smaak te hebben op dat gebied :-)

Het gaat nog weten duren voordat wij het weten, maar bij de eerste celdeling is al bepaald of we een jongen of meisje krijgen. Het leek me leuk om een kleine pol op te zetten, wat denken jullie, wordt het een jongetje of een meisje?

Bruiloftsblog!!

‘Geniet van het moment’: het zijn bekende wijze woorden, die zeker opgaan voor je bruiloft. Je hebt zoveel indrukken te verwerken dat het voorbij is voordat je er erg in hebt.

De dag begon voor mij om 7:00, al lag ik al even wakker voordat ik opstond. De hele nacht had ik prima geslapen, maar vlak voordat ik moest opstaan kon ik de slaap niet meer vatten. In de andere slaapkamer hoorde ik Jet en Janneke al met elkaar praten. Zij sliepen bij mij thuis, terwijl Bram een nachtje bij Bart logeerde. Het was een vreemd idee, maar het had ook wel wat om samen met de twee ceremoniemeesters (en lieve vriendinnetjes) te zijn.
Na een vlugge douche was ik helemaal wakker en ontbeten we. Dat lukte mij alleen erg slecht. Voor mijn gevoel viel de spanning wel mee, maar mijn lichaam vertelde me iets anders. Ik kreeg maar een paar hapjes weg. De kapster arriveerde en de woonkamer werd omgebouwd tot een beautysalon waarin eerst ik en daarna Janneke onder handen genomen werd. Ondertussen vonden de katten het prima om rustig op bed te schuilen voor alle drukte.

De tijd leek te vliegen toen kapster Yudeska eenmaal aan mijn haar begon. Ik was telkens bang dat Bram elk moment voor de deur kon staan, maar er waren eigenlijk zeeën van tijd. Fotograaf en oom Jan was inmiddels ook aangekomen. Hij maakte grapjes, waar vooral de kapster erg om moest lachen. Er ontstond wel een beetje verwarring, omdat de afkorting voor Janneke ook 'Jan' is. Dus riepen ze allebei 'ja' als ik iets wilde vragen..
Toen ik klaar was werd het tijd om mijn jurk aan te trekken. Gelukkig ging dit bij mijn jurk erg makkelijk. De drie verschillende lagen werden op de grond gedrapeerd en ik hoefde er alleen maar in de stappen. Op het moment dat ik mijn ochtendjas uittrok draaide Jan zich beleefd om. Hij bleef alleen wel foto's maken ;-) ook van het insnoeren. Waarbij ik de jurk tegen mijn borsten geklemd moest houden. Een erg grappig plaatje..

Rond elf uur ging alles heel vlug. Mijn ouders kwamen aan en natuurlijk waren we allemaal ontroerd, want ik blijf altijd hun kleine meisje. Toen hoorden we veel getoeter; Peter scheurde het parkeerterrein op. Brams ouders kwamen hem afleveren! Mijn vader wilde graag de deur opendoen, omdat hij me nu eenmaal weg moest geven.

Ik ging er natuurlijk wel een beetje vanuit, maar Bram en ik waren allebei even stil van ons bijzondere uiterlijk op deze even zo bijzondere dag. Ik in mijn paarse jurk en Bram in zijn prachtige antracietkleurige pak. Het viel op vanwege de Chinese kraag, maar ook door de prachtige afwerking. Het is namelijk letterlijk voor hem gemaakt. Mooie details waren de paarse schoenen, de paarse voering en de tekst 'Lets stay together' aan de binnenkant van zijn jasje.
Zo hebben we elkaar een tijdje bewonderd, om daarna met de hele groep een broodje te eten. Bij mij ging dat al een stuk beter, maar met zo'n strakke jurk heeft je buik ook weinig nodig om vol te voelen... Sascha, mijn tante en vriendin van Jan, arriveerde samen met Anna en Elin, mijn nichtjes en bruidsmeisjes. Zij zagen er superlief uit in de witte jurkjes die ik voor hen gekocht had, samen met paarse bolero's, een paars lint om hun middel en twee paarse kettinkjes die ik hen cadeau gaf.

Toen iedereen aanwezig was, aten we nog even verder, waarna Jan, Sascha en mijn nichtjes samen met Bram en mij vertrokken voor de fotoshoot. We hadden het geluk dat er op vijf minuten lopen van onze trouwlocatie een prachtig park gelegen is, waar we foto's mochten maken. We begonnen vol enthousiasme met de foto's en inmiddels heb ik kunnen zien dat het resultaat erg mooi geworden is. Wel kan ik iedereen aanraden om alvast na te denken over de verschillende poses die je aan kunt nemen, want Bram en ik wisten op een gegeven moment van gekkigheid niet meer wat we moesten doen :-)




Gelukkig telde het park ook fijne bankjes, waarop we konden wachten tot de familie in het park arriveerde voor de 'verplichte' groepsfoto's, die uiteraard wel leuk zijn om te hebben. (met name voor op de schoorsteenmantel van opa’s en oma’s). Inmiddels brak de zon goed door en konden we in een zomerse setting van start gaan met de familiefotosessies. Ik vond het heel bijzonder dat mijn opa en oma van beide kanten hierbij ook aanwezig konden zijn.

Van tevoren hadden we in het draaiboek een zo efficiënt mogelijke volgorde voor het fotograferen uitgewerkt, tijdens de shoot bijgehouden door de ceremoniemeesters. Alles ging echter zo gesmeerd dat Bram en ik na de familiefoto's nog een klein uur alleen in het park gezeten hebben. Genoeg om over te praten zou je zeggen, maar door de spanning en de vele indrukken vielen we allebei een beetje stil.
Toen de tijd rijp was, gingen we dan ook graag weer op weg naar de locatie. Daar stond Jet voor de ingang om in de gaten te houden of alles goed ging. Getuige Marein was alleen nog niet gearriveerd, dus onze entree liet nog even op zich wachten.. Even later zagen we een lang figuur aan komen kuieren en werd er naar ons gezwaaid. Het was zover!

Toen we in de Lantaern waren (het voormalig klooster waarin alles plaatsvond), ging Bram eerst met zijn ouders het kapelletje binnen en bleef ik nog even wachten met mijn vader, totdat Waldy en Rudy akoestisch aan het eerste nummer begonnen.Ik kwam binnen op het refrein ('always love me, never leave me now, now you are, the other side of me') en durfde van de zenuwen eigenlijk niet om me heen te kijken.. alleen naar voren, naar Bram.. Wij ging samen zitten en Bram begon de tweede stem te zingen! Heel romantisch en een fijne ijsbreker voor mij.

Toen we allebei zaten, speelde zich een klein toneelstukje af. De bode van de gemeente kwam namelijk vertellen dat de ambtenaar van de burgerlijke stand er nog niet was. Er was toen een moment van verwarring, tot Bart opstond en tot ieders verrassing zei 'Oh, maar ik ben hier hoor!' De kogel was door de (spreekwoordelijke) kerk; nu wist iedereen dat Bart ons ging trouwen!
Hij hield een fantastische speech, waar alles in zat. Het was duidelijk dat hij ons beter had leren kennen, er was ruimte voor grapjes, voor de serieuze noot en het was zeker niet te lang. Er zat zelfs/natuurlijk nog een verwijzing in naar improvisatietheater. Het ABCD dat de Arrogantjes gebruiken is namelijk toepasselijk voor het huwelijk. De letters staan voor Accepteren, Balans, Communiceren en Doen.
Het 'Ja' zeggen was voorbij voordat we er erg in hadden en de zoen gelukkig goed gelukt. Daarna was het tijd voor de ringen (Brams ring ging soepeler om dan de mijne). Toen zette ons muzikale duo 'A Page is Turned' in en konden de getuigen hun handtekening zetten. Peter en Anneke voor Bram, mamma Conny en Marein voor mij. De laatste die zijn handtekening zette, was Bart en hij mocht als enige ook het trouwboekje tekenen, omdat hij ons immers getrouwd had! Hij gaf ons het boekje en was blij dat hij ons ook als eerste mocht feliciteren.
Na Bart nam mijn vader het woord, omdat ik hem gevraagd had een zegen over ons huwelijk uit te spreken. We trouwden bewust niet in de kerk, omdat Bram niet gelovig is, maar voor mij is Gods betrokkenheid bij ons huwelijk wel erg belangrijk. Mijn vader wist deze gevoelens erg mooi in woorden te vatten en sprak een zegen over ons uit.
Hiermee was de ceremonie bijna ten einde, maar niet voor Waldy 'Garden of Everything' zong. Hierbij ging hij helemaal voluit en was duidelijk te horen hoe goed hij kan zingen, geweldig dus! Ten slotte verlieten onze familie en vrienden de kapel om zich naar de feestzaal te begeven waar de taart op ons wachtte. Bram en ik werd echter gevraagd even te wachten. Toen bleek dat Brams oma, die de laatste tijd veel pijn had, toch naar de bruiloft gekomen was. Veel knuffels en kussen, maar ook tranen volgden.
Het was tijd voor onze eerste entree als man en vrouw en tijd voor de toast en speeches van ceremoniemeesters, (schoon)zusje en vriendinnetje Janneke en van Robbie. Janneke was de eerste die mij aan het huilen kreeg, met haar lieve woorden (‘Iedereen is een beetje verliefd op Tamara geworden’ aldus schoonzus). Het betekent namelijk erg veel voor me dat ik zo ben opgenomen in de familie Brouwers. Robbie was nerveus en dreigde er even een heel lang verhaal van te maken; ook was even onduidelijk waar hij heen wilde... Toch werd het een mooie speech, waar Bram en ik ons helemaal in konden vinden.
Het grootste deel van de felicitaties volgde hierna. Dus veel knuffelen en kussen van vrienden en familie. In mijn ooghoek zag ik de taart al staan, die erg leuk was geworden. Hij had drie lagen met paarse roosjes en onze namen stonden op de onderste laag. De topper was een op de rand balancerend stelletje. Zoals het hoort, sneden we hem samen aan, om elkaar daarna het eerste stukje te voeren. Ik waarschuwde Bram nog om het niet in mijn gezicht te smeren 'want anders!..'
Na dit ritueel was even tijd voor rust voor het eten. We gingen nog even met oma Vercammen op te foto, aangezien die aanwezig kon zijn in het park. Nichtjes en neefjes renden en speelden buiten en ook wij schepten even een luchtje. Samen met Bart, zodat we met onze 'BABS' op de foto konden. Het was nog wel even een raar moment, omdat in de zaal beneden op dat moment een begrafenis plaatsvond. We moesten dus tussen de in zwart geklede mensen heen lopen.
In het uurtje dat we hadden om taart te eten kregen we trouwens nog twee leuke cadeautjes. Een fles wijn met glaasjes van de locatie en een bijzondere kaart voor mij. Deze kwam van mijn lievelingsleraar die er niet bij kon zijn en daarom als verrassing een kaart naar de Lantaern had gestuurd.
Toen het etenstijd was, verhuisden we terug naar de kapel waar we eerder getrouwd waren. Er stonden nu een viertal ronde tafels, zodat we er konden eten. Toen pas kon ik echt rustig om me heen kijken en zag ik hoe leuk de ceremoniemeesters Jet en Janneke de ruimte versierd hadden. Het paars kwam overal terug, zonder te overheersend te zijn. De maaltijd bestond uit een buffet, maar de tafels waren wel gedekt, omdat ik grappig en origineel bestek had gekocht. Iedere gast kreeg een besteksetje van paars kunststof, dat in elkaar paste. Voor de ceremoniemeesters was dit puzzeltje alleen iets te moeilijk voor alle gasten in elkaar te zetten. Ik vond dit in eerste instantie jammer, maar al snel ging iedereen er zelf mee aan de slag, waardoor ik het toch een geslaagd idee vond..
Het eten was prima, al kreeg ik er niet veel van naar binnen, en het dessertbuffet was helemaal geweldig. Van fruit tot ijstaart, het was er. Helaas kon niet iedereen even lang genieten van het eten, omdat veel vrienden Jet en Janneke meehielpen de feestzaal te versieren. Bart was ook druk met het opbouwen van de geluidsinstallatie.
Gelukkig lukte het allemaal op tijd en het de zaal zag er fantastisch uit toen we naar beneden kwamen. Op dat moment hadden we al afscheid genomen van oma Vercammen en opa en oma Kooyman; voor hen had de inspanning lang genoeg geduurd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na het eten ook even een dip had bij de gedachte aan een feest dat we nog voor ons hadden liggen. Alle indrukken waren even teveel en ik wilde eigenlijk het liefst naar mijn bedje.. Gelukkig verdween dit gevoel al snel toen we in de feestzaal de avondgasten verwelkomden. Iedereen was even vrolijk en dat was zeker besmettelijk. Ondertussen gaven nichtjes Anna en Elin en neefje en nichtje Puck en Mara alvast het goede voorbeeld door naar hartenlust te dansen.
Een 'Wishing Tree' diende als gastenboek; iedereen kon zijn wens voor ons daaraan ophangen. Dat sloeg gelukkig aan en al snel sierde de eerste kaartjes de takken. Ondertussen zorgde Waldy voor het bewegende gedeelte van het gastenboek. Hij heeft namelijk de hele avond gefilmd en gasten geïnterviewd. Rudy had ook een dubbelrol: hij was ook de DJ en droeg die rol - strak in pak, de koptelefoon aan één oor - met verve.
Toen bijna iedereen aanwezig was werd het tijd voor de 'stukjes'. Gelukkig geen ACB's of slechte teksten op een bekende melodie. In plaats daarvan liet mijn vader een fotopresentatie over mijn leven van 0 tot 24. Erg grappig om te zien dat ik als klein kind al van boeken hield en al vroeg mijn familie fotografeerde. Maar dat mijn vader trots op me is, dat is nog het allerbelangrijkst! Ook de Arrogantjes vereerden ons met een stukje - sterker, we kregen een compleet privéoptreden met de scènes 'the secret agent', 'bel en toeter', een rapnummer en een 'poppensong' -. Hoewel sommige mensen eerst niet wisten wat de Arrogantjes precies deden, was iedereen uiteindelijk enthousiast, en terecht!
Na dit optreden openden Bram en ik het feest door samen te dansen op ons nummer 'Lets stay together' van All Green. Doodeng vond ik dat, maar ook heel intiem, met mijn kersverse man dansen zonder te zien wat er om ons heen gebeurde. Na deze langzame dans gingen de voetjes goed van de vloer. Op voor iedereen bekende muziek (zo kwam Michael Jackson voorbij), op mijn lievelingsnummer met een beat (Black & Gold van Sam Sparro) en klassiekers zoals Narcotic van Liquido, Watskeburt van De Jeugd van Tegenwoordig en een foute houseplaat uit de jaren negentig. Er was tussendoor ook nog een rustig romantisch moment, toen Bram als verrassing 'mijn' nummer speelde en zong. 'Armen voor de wereld' klonk fantastisch, met een Rudy en Waldy als koortje. De rest van de avond is vaak geopperd dat Bram hier maar zijn carrière van moest maken! Toen er weer overgeschakeld werd op dansbare muziek zorgden de vele improvisatieacteurs ervoor dat er flink gedanst werd. Op een gegeven moment werd zelfs een spelvorm uit de kast getrokken: de 'diamond dance'. Eén persoon verzint ter plekke een dansje en de anderen achter hem/haar dansen dat na. Het leuke was dat sommige mensen niet door hadden dat ze hier deel van uit maakten… Ander hoogtepunt: Bram en Waldy die eindelijk samen 'Easy Lover' zongen, iets wat ze altijd al wilden doen..
Ondertussen werd iedereen ruimschoots voorzien van hapjes en drankjes. Jet heeft zo zelfs haar gemiste avondeten kunnen compenseren.
Zo rond half een (denk ik) arriveerde er een taxi voor Bram en mij, zodat we net voor het leeglopen van de zaal naar huis konden. We kregen de huissleutel terug van Jet of Janneke en stapten na vele kussen en knuffels in het busje dat ons veilig thuis bracht. Ondertussen konden we niet ophouden te praten over alle leuke dingen die die dag gebeurd waren, maar we voelden ook voor het eerst hoe moe we eigenlijk waren..

PS. De volgende dag brachten Janneke en Jet cadeautjes en enveloppen, maar ook Brams ouder en Bart en Mirjam kwamen nog even langs. Een hele fijne en warme afterparty na een geweldige dag! Toen was het tijd om de laatste dingen in te pakken en onderweg te gaan naar een heerlijk relaxed weekje Mallorca.

Hersenschade

In mijn vrije tijd kijk ik graag naar het tv-programma van hondenfluisteraar Ceasar Milan. Hij bezoekt mensen die problemen hebben met het gedrag van hun hond. Door goed leiderschap te tonen (iets wat de eigenaars van de honden niet deden) weet hij probleemgedrag binnen heel korte tijd te corrigeren. Hij straalt zekerheid uit, waardoor de honden zich veilig voelen en hem als natuurlijke leider accepteren.
Met dit programma is hij wereldberoemd geworden en zoals elk bekende figuur heeft hij zijn eigen stokpaardjes.
Zo heeft hij het altijd over de staat waarin een hond zich bevindt. Zoals agressief, of 'excited'. Met dit laatste bedoelt Ceasar zenuwachtig en overdreven druk gedrag. Vanuit zo'n verkeerde staat probeert Ceaser toe te werken naar een 'calm and submissive state'. Ofwel, een relaxte en ontspannen staat, waarin de hond gericht is op zijn baasje.

'Exited' state
Laatst realiseerde ik me ineens dat ik mezelf herken in het opgewonden gedrag dat sommige honden uit het programma kunnen vertonen. Ik heb een extraverte persoonlijkheid, maar als ik zenuwachtig en niet op mijn gemak ben ga ik nóg meer praten. Elke stilte wil ik dan invullen en ook fysiek ben ik dan drukker. Op dat moment lijk ik gewoon druk, maar eigenlijk ben ik onzeker en voel ik me onprettig.
Wanneer ik me op mijn gemak voel hoef ik niet non-stop te praten en kan ik me echt ontspannen. Toch jammer dat er geen Tammy-fluisteraar bestaat, want het als ik mezelf voorbij loop kan ik dat moeilijk corrigeren.

Hersenschade door pesten
Hoewel ik geloof dat alleen ik verantwoordelijk ben voor mij eigen geluk zijn er dingen, zoals mijn gedrag als ik niet op mijn gemak ben, die ik niet kan veranderen. Het is een valkuil die er altijd zal zijn. Vaak kan ik hem ontwijken, nu ik weet waar hij ongeveer ligt, maar soms trap ik er tóch weer in.
Door een artikel dat ik deze week las realiseer ik me dat een andere valkuil, waar ik vaak niet omheen kan lopen, misschien veroorzaakt wordt door een beschadiging van mijn hersenen. Wetenschappers denken namelijk dat langdurig pesten kan leiden tot extra gevoeligheid voor sociale stress. Dit hebben ze getest op muizen, met de volgende resultaten:

'Uit hersenonderzoek bleek vervolgens dat een veranderende werking van genen ervoor had gezorgd dat de hormoonreceptoren in het brein van de dieren veel gevoeliger waren geworden voor sociale impulsen. Hierdoor werden de muizen eerder bang, ook in situaties die eigenlijk veilig waren.'

Angst in veilige situaties
Het is nog niet duidelijk of dit bij mensen exact zo werkt, maar ik herken mij hier erg in. Ik ben altijd op mijn hoede. Als mijn collega knorrig is, weet ik zeker dat dit door mij komt. Wanneer vrienden met elkaar praten buiten mijn gehoorsafstand vrees ik het ergste, ik ben vast onzettend irritant en daar hebben ze het over. Wanneer een vriendinnetje een kort zinnetje terugstuurt op een uitgebreid smsje van mijn kant gaan bij mij ook de alarmbellen rinkelen. Ze is me zat. Vanaf nu zal ze me langzaam uit haar leven werken.

Positiviteit
Ik wéét namelijk dat deze gedachten meestal nergens op gebaseerd zijn. Toch is de angst dat mensen zich van de een op andere dag van me af kunnen keren altijd aanwezig. Door mijn pestverleden lijken mijn hersenen zich te hebben ingesteld op de onbetrouwbaarheid van de mens. Nu ik las over het wetenschappelijk onderzoek naar de gevolgen van pesten stelde dit me eigenlijk gerust. Mijn rare gedachtenkronkels hebben een reden. Mijn brein doet, op dit gebied, zijn werk waarschijnlijk niet goed.
Uit het onderzoek kwam niet naar voren of de hersenen ooit volledig herstellen van deze verandering, maar ik merk gelukkig wel dat ik allang geen speelbal meer ben van mijn angsten. Door de jaren heen ben ik zelfs een erg positief mens geworden, maar de negatieve gedachten zijn nooit helemaal weg gegaan.

Waarom ik dit opschrijf? Omdat ik dit inzicht wil delen. Ik merkte gister al dat iemand mijn probleem herkent. Als dat bij jou ook zo is; blijf je negatieve gedachten tegenspreken! Je bent niet alleen en ook niet gek.


Bronnen:

Nederlandse bericht:

Engelstalig en uitgebreider:

Een eerder onderzoek met een zelfde uitkomst:

Bruiloftsblog :-)

Een paar dagen later dan beloofd, maar hier is dan toch een vervolg op mijn blog over onze bruiloft. We hebben begin deze week gezellig met ceremoniemeester Jet rond de tafel gezeten om de uitnodigingen te plakken, de onderdelen in elkaar te schuiven enzovoorts.. Ontzettend leuk om te horen dat jullie ze mooi vinden! Natuurlijk gaat de eer volledig naar Mark, want hij heeft het ontwerp gemaakt.

Locatie bezoek!
Vorige week zaterdag zijn we weer bij onze trouwlocatie geweest, om allerlei dingen te bespreken. Zo weten we nu dat er waarschijnlijk meer daggasten zijn dan eerst ingeschat, maar dat er minder feestgasten komen. Dit heeft natuurlijk invloed op allerlei dingen, zoals de hoeveelheid tafels, de grootte van de taart, enzovoorts.
Toen we met de voorbereidingen begonnen wilden we eigenlijk geen taart, maar liever cupcakes, of iets anders origineels. Dat had ook te maken met de kosten, want alles waar het label 'bruiloft' aan gehangen wordt is meteen 4 keer duurder. We veranderden van gedachten toen bleek dat we van onze locatie een gratis taart kregen.. dus hebben we op onze bruiloft toch een klassieke taart.. Zonder klassieke vulling overigens, want chipolata is niet aan mij besteed.
Het was erg leuk om weer door de locatie te lopen en me te bedenken dat ik daar al heel snel met Bram ga trouwen. We hebben zelfs even de lift geprobeerd, die ideaal is voor opa's en oma's, maar zeker ook voor bruiden en hun jurk..
Onze locatie is trouwens zelf een behoorlijke paradox, net als ik ;-) Het is namelijk een oud klooster en dat is zeker aan de buitenkant nog te zien. Ook heeft het een kapelletje, waar de ceremonie plaats zal vinden. Deze dingen geven de locatie een klassieke en mooie uitstraling. Het interieur en de aankleding is soms juist weer een beetje kitsch.. met in één van de feestzalen 'fresco's' op de muren en het plafond.. Die zaal hebben we dus niet gekozen om ons feest te vieren. De mengeling tussen klassiek en kitsch zorgt er wel voor dat ik me thuisvoel op de locatie. Het is er zeker niet stijfjes. Volgens mij gaan we er een heel leuk feest vieren.

Knutselen
Door het bezoekje aan de locatie was ik ook weer extra gemotiveerd om aan de decoraties te werken. Ik vind het namelijk erg leuk om daar mee bezig te zijn, omdat ik zo een echte stempel op de dag kan drukken. De locatie zorgt natuurlijk voor neutraal gedekte tafels en decoraties, maar ik wil graag dat onze dag uniek is! Vandaar ook de keuze voor de thema-kleur paars.
In de afgelopen maanden heb ik paarse lopers gevonden (althans, een creatief alternatief daarvoor..) en ook decoraties gekocht die op de tafel komen te staan. Dat kan zowel bij het eten als in de feestzaal zijn.
Voor overige ideeën heb ik op internet veel naar Amerikaanse DIY (Do It Yourself) bruiloften gekeken. Natuurlijk waren deze behoorlijk over the top, maar ik kreeg er zaten erg leuke dingen tussen die ik ook toe kan passen. Zo begon ik een tijdje geleden al met het maken van pom-poms, die op de tafel kunnen liggen, maar vooral ook opgehangen kunnen worden.
Ik kan verklappen dat het veel vragen opriep dat ik overal rondjes op textiel aan het tekenen was, om ze daarna uit te knippen. Toen ik het resultaat liet zien waren collega's en vrienden blij verrast, want met rondjes textiel kun je hele feestelijke decoraties maken :-)
Het tekenen en uitknippen kostte alleen wel veel tijd. Inmddels heb ik 4 witte en paarse exemplaren, maar als ik ze in de feestzaal wil gebruiken moeten het er toch iets meer zijn. Bovendien zijn de pom-poms op de foto niet erg groot.
Terug naar het internet dus maar weer.. en op zoek naar andere varianten. Gelukkig stuitte ik toen op pom-poms van een ander materiaal, namelijk vloeipapier. Dit is, zoals waarschijnlijk wel bekend, heel dun papier dat vaak gebruikt wordt om cadeautjes in te pakken. De theorie van mijn nieuwste DIY project is om acht van deze velletjes op elkaar te leggen en dan als een harmonica te vouwen (back 2 school ;-)) daarna bind je een touwtje in het midden en knip je de uiteinden in een ronde of spitse vorm. Dit zijn de bloemblaadjes. De laatste stap is om zorgvuldig alle laagjes uit elkaar te trekken, zodat een bloemvorm ontstaat. Dit is het meeste werk.
Al met al bevalt dit knutselproject stukken beter dan de textiele versie, daarbij deed ik er dagen over om genoeg rondjes te knippen (lees: een paar 100 stuks..) terwijl het met vloeipapier heel snel gaat. Het resultaat is alleen wel vrij bewerkelijk, dus ik denk dat ik de meeste pom-poms kort voor de bruilloft moet maken. Wat vinden jullie ervan?

Lets stay together..

Vreescht niet, de uitnodigingen komen er bijna aan! Het ontwerp is af, maar ze moeten nog wel gedrukt worden. Voor wie nu denkt, uitnodiging? Waarvoor?
Nou, voor het leukste feest van 2011 natuurlijk.. de bruiloft van Bram en mij!

De afgelopen maanden gingen de voorbereidingen langzaam, maar gestaag door. De tijd kroop ook voorbij en nu duurt het nog minder dan twee maanden voordat we gaan trouwen! Ineens komt het heel dichtbij en moeten allerlei kleine dingetjes nog geregeld worden. Daarom weer eens een update over onze grote dag.

In eerste instantie ging het allemaal erg snel. Binnen een paar weken hadden we een leuke locatie gevonden en voor het eind van het jaar had ik mijn jurk al thuis hangen.. hij is op maat gemaakt in mijn lievelingskleur en verre van standaard. Helemaal zoals ik gehoopt had.
Ik bleef alleen toch twijfelen over een onderdeel van de jurk. Was dit toch niet nét anders dan bij het model dat ik gepast had? Na grondig vergelijken blijkt Anastasia (www.anastasi.nl) mijn jurk prachtig gemaakt te hebben. Hij líjkt alleen anders, vanwege de totaal andere kleur. Ik breng hem daarom deze week nog even terug, om hem iets aan te laten passen.

Brams pak is ook af, maar de laatste aanpassingen worden nog gedaan. Ook zijn outfit is met de hand gemaakt en anders dan een 'gewoon' pak. Ik vind het erg leuk dat hij zo'n specifieke voorkeur heeft. Op het gebied van schoenen kan het Bram helemaal niet gek genoeg.. hij heeft daarom Italiaanse schoenen besteld in de kleur van mijn jurk...

Iets wat voor Bram en mij allebei erg belangrijk is, is muziek. We hebben ons daarom helemaal uitgeleefd op een lijst met nummers die dj Rudy zal draaien op het feest. Eigenlijk is er daardoor weinig ruimte meer voor zijn inbreng... dus naar die lijst gaan we de komende tijd nog even kritisch kijken.
Natuurlijk hebben we ook lang nagedacht over de muziek tijdens de ceremonie. Uiteindelijk zijn er drie liedjes overgebleven, die veel voor ons betekenen. Muzikaal (daar let Bram veel op) en tekstueel (belangrijk voor mij).
Onze vrienden en bandleden van Bram, Waldy en Rudy, zullen de liedjes voor ons spelen en hebben al bij ons thuis geoefend. Volgens mij wordt het erg mooi! Het zal in ieder geval mooi klinken, want de vriend van ceremoniemeester Jet verhuurt apparatuur en heeft ons gratis microfoons, versterkers ed aangeboden. Heel fijn!

Goed, wat ben ik nog vergeten.. Op de bruiloft van mijn broertje David en zijn Dorine maakte ik de foto's. Mijn oom Jan, een goede amateurfotograaf, gaf toen aan míjn bruiloft wel vast te willen leggen en hield woord. Daar zijn we dus erg blij mee. Er is echter nog meer nieuws op fotografie-front.. tijdens de verjaardag van Brams oma raakten we namelijk aan de praat met hobby-fotograaf en neef Stefan. Hij liet ons zien dat hij al eens een bruiloft gefotografeerd had en we waren zwaar onder de indruk van zijn werk. Spontaan bood hij aan om ook ónze bruiloft in beeld te brengen en zo hadden we ineens twee fotografen! Stefan zal de gasten in ieder geval vastleggen als ze bij de locatie aankomen en verder freelancen om de minder geijkte plaatjes te schieten. Meer zal ik niet vertellen, anders krijg ik op m'n kop van Bram :-)

Er is meer te vertellen, maar daar ga ik jullie morgen mee vermoeien...